Η πόλη

Στους αρχαίους χρόνους, οι Έλληνες ζούσαν σε φτωχά χωριά. Τα γειτονικά χωριά ενώθηκαν και γεννήθηκε η πόλη. Έτσι έγινε και με την Αθήνα. Σε μια πεδιάδα ανοιχτή προς τη θάλασσα, περιτριγυρισμένη από τα βουνά Πάρνηθα, Πεντέλη, Υμηττό, δημιουργήθηκε ένας οικισμός, που το κέντρο του βρισκόταν στην Ακρόπολη. Αυτή η συνένωση χωριών, που σύμφωνα με το θρύλο, οφείλεται στον Θησέα, πήρε το όνομα Αθήνα.

---

Η πόλη αρχικά περιελάμβανε την Ακρόπολη και την πόλη που βρισκόταν στα μεσόγεια. Αναπτύχθηκε γύρω από την Ακρόπολη, στα βορειοδυτικά, προς τον Κεραμεικό, τη συνοικία των αγγειοπλαστών. Η αγορά του Κεραμεικού υπήρξε ο πρώτος τόπος πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής συνάθροισης.


Τα σπουδαία μνημεία της Ακρόπολης, της αγοράς και των Γυμνασίων, θαυμάζονταν από τους επισκέπτες, ήδη κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. αλλά οι δρόμοι της πόλης ήταν σε άθλια κατάσταση. Στενοί, κακοτράχαλοι και γεμάτοι στροφές και, ιδιαίτερα στις φτωχογειτονιές, πλαισιωμένοι από κατοικίες ακαλαίσθητες και ανορθολογικά κτισμένες. Τα ζώα, ακόμα και τα γουρούνια, περιφέρονταν ελεύθερα και κυλιούνταν στα βρόμικα νερά των δρόμων...

---

Οι διάφοροι επαγγελματίες συγκεντρώνονταν όπως και σήμερα σε κάποιους -ιδιαίτερα θορυβώδεις- δρόμους. Γενικά, οι δρόμοι -με ελάχιστες εξαιρέσεις- δεν ήταν πλακόστρωτοι, ούτε φωτίζονταν τη νύχτα. Έτσι όποιος πήγαινε σε κάποια εκδήλωση ή κάποιο δείπνο, επέστρεφε σπίτι του κρατώντας αναμμένους δαυλούς, αλειμμένους με ρητίνη.
Η πόλη συνέχιζε να επεκτείνεται κατά τους ελληνιστικούς χρόνους, ενώ ταυτόχρονα αποκτά όλο και μεγαλύτερη αίγλη.

---

---

Η ρωμαϊκή Αγορά ιδρύεται στο τέλος της ελληνιστικής περιόδου. Η επέκταση συνεχίζεται και κατά τη ρωμαϊκή και τη μετέπειτα βυζαντινή περίοδο, καθώς και επί τουρκοκρατίας, μέχρι τη στιγμή που η Ελλάδα απέκτησε την ανεξαρτησία της , το 1832, και έκανε την Αθήνα πρωτεύουσά της, το 1834.

Φωτογραφίες από τη Wikipedia

Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

Η ελληνική συνεισφορά στην αρχιτεκτονική έχει να κάνει περισσότερο με την εξωτερική εμφάνιση και το αισθητικά "ωραίο", παρά με τις μεθόδους οικοδόμησης.

Η αρχιτεκτονική, τέχνη της ανοικοδόμησης, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα υλικά που είχαν -σε κάθε εποχή- στη διάθεσή τους οι κατασκευαστές. Ανάλογα με τα υλικά που χρησιμοποιούνταν (αρχικά σκληρές και ύστερα πιο μαλακές πέτρες, λευκό μάρμαρο), οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν ιδιαίτερη έμφαση στις σωστές διαστάσεις, στη διακόσμηση, στην εξωτερική ποιότητα του κτιρίου, ενώ λιγότερο τους απασχολούσε η κατασκευή, η δομή του. Είναι προφανές ότι οι πέτρες που τοποθετούσαν, για παράδειγμα, πάνω από τους μυκηναϊκούς τείχους είχαν ως στόχο περισσότερο την αισθητική αρτίωση (=τελείωση, ολοκλήρωση) του μνημείου παρά την οικοδομική του τελειότητα. Η διάσταση των ογκολίθων μπορεί συχνά να εκπλήσσει, αλλά ο τρόπος με τον οποίον τοποθετούνταν είναι ακόμα πιο αξιοθαύμαστος. Οι δημιουργοί των μνημείων αυτών δεν ασχολούνταν κυρίως με τα στατικά προβλήματα, αλλά με την αισθητική.

Οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν διάφορα συστήματα λιθοδομής ανάλογα με την εποχή: το "κυκλώπειο" σύστημα συνιστούσε τη δόμηση με μεγάλες ακατέργαστες πέτρες και μικρότερες οι οποίες φράζουν τα ενδιάμεσα κενά.
Το "πελασγικό" οικοδομικό σύστημα συνήστατο στη χρήση ογκόλιθων ακανόνιστου μεγέθους πιο δουλεμένων.
Το πολυγωνικό σύστημα επέβαλλε τη χρήση ακανόνιστων λίθων, που όμως ήταν κομμένοι σε ορθές γωνίες και οι αρμοί διασταυρώνονταν στην τύχη.

---

Το "πελασγικό" χρησιμοποιήθηκε στην αρχαϊκή εποχή και τον 6ο αιώνα π.Χ και μπορούμε να το δούμε σε όλα τα μεγάλα μνημεία, ενώ το πολυγωνικό χρησιμοποιήθηκε στους ελληνιστικούς χρόνους. Τα δυο τελευταία δομικά συστήματα χρησιμοποιούνταν επίσης για την κατασκευή αντερεισμάτων ή για να ενισχύσουν κάποιον εξώστη, όπως ήταν ο ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς.

---

Φωτoγραφίες από τη Wikipedia

---