École Nationale Superieure des Beaux-Arts

View Larger Map

Η École Nationale Superieure des Beaux-Arts (ENSBA) του Παρισιού, που κοινώς ονομάζεται "Beaux-Arts de Paris", είναι ένα πολύ διάσημο σχολείο τέχνης στον κόσμο.
Είναι μια Εθνική Δημόσια Σχολή, υπό την άμεση εποπτεία του κράτους, μέσω του Υπουργείου Πολιτισμού.

 

Η είσοδος από την οδό Bonaparte

Η Καλών Τεχνών είχε τέσσερα τμήματα : ζωγραφικής, γλυπτικής, χαρακτικής και αρχιτεκτονικής, μέχρι το 1968 που ο τότε Υπουργός Πολιτισμού, André Malraux δημιούργησε 8 διδακτικές μονάδες κατανεμημένες σ΄όλη την επικράτεια, οι οποίες μετατράπηκαν σε Εθνικές Ανώτατες Σχολές Αρχιτεκτονικής (ENSA).

---

Η ιστορική και πολιτιστική της θέση, που προσελκύει πολλούς μαθητές- καλλιτέχνες ξένους ή ντόπιους, επιτρέπει, εκτός από ττη διδασκαλία των  κυρίως μαθημάτων,  την απόλυτη ενσωμάτωσή τους στο χώρο και στο πνεύμα του περιβάλλοντος
μέσω της παρουσίας :
1. Αναγνωρισμένων καλλιτεχνών ως καθηγητών / Chef d' Atelier.
2. Της μικρής απόστασης απ΄ αυτήν,  μεγάλων  Μουσείων  ή παρεμφερών ιδρυμάτων.
3. Της γειτνίασή  της με την Ακαδημία Καλών Τεχνών.
4. Πολυάριθμων galleries τέχνης, διαφορετικών  και ποικιλόμορφων.
5. Σημείων συνάντησης / bistros, για νέους, καλλιτέχνες και φιλότεχνους.
6. Εκατοντάδων  καλλιτεχνικών ατελιέ, για την άνετη συνάντηση εν ενεργεία καλλιτεχνών .
Και 7. Της παρουσίας νέων καλλιτεχνών απ΄ όλο τον κόσμο, λίγο ή πολύ γνωστών στον τόπο τους.

Η Σχολή καλών Τεχνών αποτελείται από ένα τεράστιο συγκρότημα, το οποίο βρίσκεται απέναντι από το Μουσείο του Λούβρου, στην καρδιά του Saint-Germain-des-Prés και που τα κτίριά της απλώνονται σε πάνω 20 στρέμματα, μεταξύ της rue Bonaparte και της quai Malaquais.

Η παλαιότερη κατασκευή είναι η εκκλησία και τα παραρτήματά της και τα οποία κτίστηκαν τον XVII αιώνα για το κοινό των Μικρών -Αυγουστίνων.
Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης και της Πρώτης Αυτοκρατορίας χρησιμοποιήθηκε ως Μουσείο των πλέον αξιόλογων γλυπτών.
Μετά το κλείσιμο του Μουσείου το 1816, οι χώροι διατίθενται για την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών.

Cour vitrée du Palais des études. Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts de Paris (14 rue Bonaparte 75006 Paris) 

Ο αρχιτέκτονας François Debret (1777-1850) επιφορτίστηκε να κατασκευάσει καινούργιους χώρους. Κτίζει, αρχικά, το κτίριο της Loge ζωτικής σημασίας  και ξεκινά το Palais des études.
O Félix Duban (1797-1872) συνεχίζει την οικοδόμηση ολοκληρώνοντας την κατασκευή του Κτιρίου των Εκθέσεων των αιθουσών «Μελπομένη» και «Foch», επάνω στην αποβάθρα του Σηκουάνα, Malaquais. 
Ο ίδιος αποπεράτωσε την αυλή και την είσοδο από τη μεριά της οδού Bonaparte, και το παρεκκλήσι του πρώην μοναστηριού.

Μετά το 1945 τα καινούρια ατελιέ των τριών ορόφων γύρω από την αίθουσα «Μελπομένη», πνίγουν τα παλιά ιστορικά κτίρια και στην προσπάθεια να ικανοποιηθεί η γρήγορη ανάπτυξη της σχολής, ιδίως μετά το 1968 (9 αρχιτεκτονικές μονάδες το 1976!), νέες εγκαταστάσεις κτίστηκαν επί τόπου έως και προκατασκευασμένα κτίρια τοποθετήθηκαν ! Ώσπου η τελική λύση ήταν η οριστική απομάκρυνση πολλών σχολών, σε άλλα κτίρια, διασκορπισμένα σ΄ όλο το Παρίσι.
   
_______________________________________________________
 wikipedia.org
Google/images

Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ

1.
 Ένα από τα ομοιόμορφα σπίτια σε κάποιο δεντρόφυτο δρόμο.
    Νωρίτερα το σπίτι αντηχούσε από τις παιδικές κραυγές και τις φωνές των ενηλίκων, αλλά από τη στιγμή που και η τελευταία ένοικος έφυγε (με το σακίδιό της)  πριν από λίγες ώρες, το σπίτι αφέθηκε να απολαύσει μόνο του το πρωινό.
    Ο ήλιος έχει ανέβει πάνω από τα αετώματα των απέναντι κτιρίων και από τα παράθυρα του ισογείου έχει πλημμυρίσει το χώρο χρωματίζοντας τους εσωτερικούς τοίχους κίτρινους -στην απόχρωση του βουτύρου-, ενώ ταυτόχρονα ζεσταίνει την πρόσοψη από κοκκώδη κόκκινα τούβλα. Κόκκοι σκόνης κινούνται στις ακτίνες του ήλιου, λες και υπακούουν στους ρυθμούς κάποιου σιωπηλού βαλς. Από το διάδρομο ακούγεται διακριτικά το βουητό των αυτοκινήτων που κινούνται βιαστικά λίγα τετράγωνα παρακάτω. Κάθε τόσο η θυρίδα του γραμματοκιβωτίου ανοίγει απότομα προκειμένου να δεχτεί κάποιο θλιβερό φυλλάδιο.

    Το σπίτι δείχνει να απολαμβάνει τη μοναξιά. Ανασυντάσσεται μετά τη νύχτα, καθαρίζοντας τους σωλήνες και τεντώνοντας τους αρμούς του. Τούτο το αξιοπρεπές και σκληραγωγημένο πλάσμα, με τις χάλκινες αρτηρίες και τα ξύλινα πόδια φωλιασμένα σ΄ένα στρώμα αργίλου,  έχει υπομείνει πολλά: μπάλες να αναπηδάνε στους πλαϊνούς τοίχους που βλέπουν στον κήπο, πόρτες να κλείνουν με πάταγο λόγω θυμού, κατακόρυφους στους τοίχους του διαδρόμου, το βάρος και τους αναστεναγμούς ηλεκτρικών συσκευών  καθώς και τις εξερευνήσεις αδέξιων υδραυλικών στα σπλάχνα του. Αποτελεί καταφύγιο για μια τετραμελή οικογένεια, παρέα με μια αποικία μυρμηγκιών γύρω από τα θεμέλια και, κατά τη διάρκεια της άνοιξης, για οικογένειες κοκκινολαίμηδων στην καπνοδόχο. Επιπλέον προσφέρει στήριγμα σε μια ευπαθή (ή απλώς νωθρή) μοσχομπιζελιά που ακουμπά στον τοίχο του κήπου και ενδίδει στο εφήμερο φλερτ ενός σμήνους μελισσών.

    Το σπίτι έχει εξελιχθεί σε πεπειραμένο μάρτυρα. Έχει υπάρξει συνεργός σε πρώιμεςαποπλανήσεις, έχει παρακολουθήσει τη μελέτη των μαθημάτων για το σχολείο, έχει δει φασκιωμένα μωρά αμέσως μετά την άφιξή τους από το μαιευτήριο, έχει εκπλαγεί μέσα στη νύχτα από ψιθυριστές
εξομολογήσεις στην κουζίνα. Έχει εμπειρία από χειμωνιάτικες νύχτες, όταν τα παράθυρά του ήταν παγωμένα σαν σακούλες από κατεψυγμένο αρακά, και σούρουπα στην καρδιά του καλοκαιριού, όταν οι τούβλινοι τοίχοι του είχαν τη ζεστασιά φρεσκοψημένου ψωμιού.
    Έχει προσφέρει όχι μόνο φυσικό αλλά και ψυχολογικό καταφύγιο. Έχει υπάρξει φύλακας μιας ταυτότητας. Στην πάροδο των χρόνων, όταν οι ιδιοκτήτες του επιστρέφουν ύστερα από περιόδους απουσίας, κοιτούν τριγύρω και θυμούνται ποιοι είναι. Οι λιθόστρωτες πλάκες στο ισόγειο αποπνέουν γαλήνη και παλιά χάρη, ενώ η συμμετρία στα ντουλάπια της κουζίνας αποτελεί πρότυπο ακλόνητης τάξης και πειθαρχίας. Το γυαλιστερό τραπεζομάντιλο με τις μεγάλες σταμπωτές νεραγκούλες στο τραπέζι της κουζίνας  υποδηλώνει μια έκρηξη ευθυμίας που έρχεται σε έντονη αντίθεση με τον παρακείμενο τραχύ τσιμεντένιο τοίχο. Κατά μήκος της σκάλας, μικροί πίνακες νεκρής φύσης που απεικονίζουν αυγά και λεμόνια εστιάζουν την προσοχή στην περιπλοκή και στην
ομορφιά των καθημερινών πραγμάτων. Στη μαρκίζα κάτω από το παράθυρο, ένα γυάλινο βάζο με βιολέτες βοηθάει στην αντίσταση κατά της θλίψης. Στο επάνω πάτωμα, ένα στενόμακρο άδειο δωμάτιο δίνει χώρο στη δημιουργία αναζωογονητικών σκέψεων, με το φεγγίτη του να ανοίγεται προς ανυπόμονα σύννεφα που μεταναστεύουν γρήγορα επάνω από γερανούς και καπνοδόχους.
    Μολονότι το σπίτι αυτό ίσως δεν προσφέρει λύσεις σε πολλά από τα προβλήματα των κατοίκων του, τα δωμάτια του προσδίδουν μια ευτυχία στην οποία η αρχιτεκτονική έχει συμβάλλει με τρόπο ξεχωριστό.

___________________

Το κείμενο αυτό είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Alain De Botton
Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

http://www.alaindebotton.com/