Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος

2010...

Εύχομαι να περάσετε έναν ευχάριστο και δημιουργικό Καινούριο Χρόνο!

Allain de Botton : Μια πιο καλοσυνάτη και ήπια φιλοσοφική προσέγγιση της επιτυχίας.

---

Ο Allain de Botton βάζει στο μικροσκόπιο τις απόψεις μας σχετικά με την επιτυχία και την αποτυχία και θέτει υπό αμφισβήτηση τις σταθερές, βάσει των οποίων τις ορίζουμε.
Είναι η επιτυχία πάντοτε αποτέλεσμα μόχθου; Και σε τι συνίσταται η αποτυχία;
Επιχειρηματολογεί με ευφράδεια και πνεύμα υπέρ μιας θεώρησης πέρα από κενοδοξίες, με σκοπό την αληθινή ικανοποίηση από την οποιαδήποτε επαγγελματική μας ασχολία.

---

Source: http://www.ted.com/

ΕΞΟΥΣΙΑ & ΑΠΛΗΣΤΙΑ

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΧΩΡΙΟ

(21ος αιώνας)

Σε ένα παγκόσμιο χωριό, όπως και στα πρωτόγονα χωριά, μπορούμε πάντα να ακούμε και να βλέπουμε ο ένας τον άλλον, να γνωρίζουμε πάρα πολλά ο ένας για τον άλλον, να αλληλοεπηρεαζόμαστε, ακόμα κι αν ο «άλλος» ζει σε διαφορετικό ημισφαίριο. Αυτή η νέα κατάσταση πραγμάτων αναπτύχθηκε μέσα στον 20ό αιώνα με το τηλέφωνο, τον τηλέγραφο, το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και τις αερομεταφορές· αναπτύχθηκε ταχύτατα μετά την εφεύρεση του τρανζίστορ, το 1947,* που οδήγησε στα μικροτσίπς, σε μικροσκοπικά φορητά τηλέφωνα, έξυπνες βόμβες, κατασκόπους δορυφόρους και δορυφόρους οι οποίοι στιγμιαία μεταφέρουν χρήματα, μεταδίδουν ειδήσεις, θεάματα, διαφημίσεις και αγγελίες σε όλη τη γη.

Οι ΗΠΑ είναι βασικός προμηθευτής ψυχαγωγίας με διεθνή απήχηση· επίσης, προμηθευτής ειδήσεων σε ολόκληρο των κόσμο (π.χ CNN) κύριος δημιουργός της μόδας και της μουσικής που απευθύνονται στο ευρύ κοινό· η έδρα των περισσοτέρων παγκόσμιων εταιρειών από οποιοδήποτε άλλο κράτος. Όχι μόνο οι ίδιοι οι Αμερικανοί αλλά και πολλοί άλλοι σε όλο τον κόσμο θεωρούν τις ΗΠΑ ως τη μόνη δύναμη που είναι ικανή να επιλύσει τα προβλήματα ή ως τη δύναμη που προκαλεί αυτά τα προβλήματα.

Πολυεθνικές εταιρείες κολοσσοί παίρνουν αποφάσεις που συνήθως έπαιρναν τα κράτη. Μια εταιρεία κολοσσός των ΗΠΑ πουλάει μια θυγατρική της σε άλλη χώρα. Οι υπηρεσίες έρευνας και μάνατζεμεντ παρέχονται στη θυγατρική από τη μαμά-αμερικανική. Για τις υπηρεσίες αυτές η μη αμερικανική θυγατρική επιφορτίζεται με ένα ποσό ίσο με τα κέρδη της. Επομένως τα κέρδη αυτά μεταφέρονται στις ΗΠΑ. Μεγάλες εταιρείες σε άλλες πλούσιες χώρες εκτός ΗΠΑ δρουν κατά τον ίδιο τρόπο - είναι φυσιολογική επιχειρησιακή πρακτική. Όλες, πάντως, οι πραγματικά μεγάλες εταιρείες γίνονται παγκόσμιες, πολυεθνικές, αποσπασμένες από τα εθνικά κράτη.
Οι εταιρείες αυτές, όσο είναι δυνατό, πηγαίνουν εκεί που η φορολογία είναι πιο χαμηλή, το εργατικό δυναμικό πάμφηνο, η νομοθεσία για το περιβάλλον και την εργασία ελλιπέστατη· το κάνουν αυτό μέχρι που το χάος ( η άλλη όψη της αχαλίνωτης πλεονεξίας) καθιστά ασύμφορη τη δραστηριότητά τους. Δηλαδή αναζητούν και βρίσκουν νέες διαπραγματευτικές βάσεις δικαιοδοσίας, ώσπου τα χρηματικά τους αποθέματα ισοσταθμίζονται από το κόστος της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας υπό αβέβαιους νόμους, με ανελεύθερους πολίτες και διεφθαρμένους θεσμούς.

Στο μεταξύ πολλοί πολίτες δυτικών δημοκρατιών ανακαλύπτουν ότι έχουν να ανταγωνιστούν στην εργασία ανθρώπους της Ανατολής και του Νότου οι οποίοι έχουν μικρή διαπραγματευτική δύναμη και μεγάλη ανάγκη. Επομένως μοιράζεται κάπως ο πλούτος, μολονότι το μεγαλύτερο μέρος καταλήγει στα χέρια μεγάλων αρπάγων. Χαμηλότερα έσοδα και χαμένες φορολογικές πρόσοδοι μπορούν να αναγκάσουν κάποιες προοδευτικές δυτικές χώρες να εγκαταλείψουν σοσιαλιστικά προγράμματα, τα οποία τις καθυστούσαν προηγουμένως αντικείμενο φθόνου των λιγότερων τυχερών. Έτσι, στις πλούσιες χώρες γίνονται διαμαρτυρίες - κυρίως από τους νέους, που καταγγέλλουν την πλεονεξία των εταιρειών, την παγκοσμιοποίηση και την έμφυτη ιδιοτέλεια των υπαιτίων τέτοιων ενεργειών.
... /...

---

* Το τρανζίστορ εφευρέθηκε στα εργαστήρια Μπελ της Νέας Υόρκης από τρεις Αμερικανούς φυσικούς, τους Τζ. Μπαρντίν, Ου. Μπράτεν και Ου. Σόκλεϊ.

---

Από το βιβλίο:
Εξουσία & Απληστία
Μια Σύντομη Ιστορία του Κόσμου
Philippe Gigantès
Εκδοτικός Οίκος: Α.Α. Λιβάνη
Μετάφραση: Μαρία Παππά

---

Philippe Deane Gigantès, Ph.D (16 Αυγούστου 1923 - 9 Δεκεμβρίου 2004) ήταν ήρωας πολέμου, δημοσιογράφος, και γερουσιαστής των Φιλελευθέρων του Καναδά.
Ο Gigantès, ο οποίος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, υπηρέτησε στο Βασιλικό Ναυτικό κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά τον πόλεμο, έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε στον Observer από το 1946 μέχρι το 1961. Ενώ κάλυπτε τον πόλεμο της Κορέας ως αναταποκριτής πιάστηκε αιχμάλωτος, και πέρασε 33 μήνες σε μια φυλακή της Βόρειας Κορέας.
Το 1984, ενώ εργαζόταν ως editorialist στο Montreal Gazette, διορίστηκε στη Γερουσία του Καναδά από τον Pierre Trudeau, για τον οποίο είχε εργαστεί μεταξύ 1978 και 1980 ως ερευνητής τότε επικεφαλής του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Υπηρέτησε στη Γερουσία μέχρι το 75ο έτος της ηλικίας του το 1998.
Ενώ ήταν στη Γερουσία υπηρέτησε σε πολλές επιτροπές, αλλά ήταν ιδιαίτερα υπερήφανος για το έργο του ως προέδρου της adhoc επιτροπής για το μέλλον της εργασίας. Η έκθεσή του έργου αυτού, δόθηκε στη δημοσιότητα από το Κοινοβούλιο με τον τίτλο «Only Work Works» και στα γαλλικά με τίτλο «Il n'y a que le Travail qui Vaille».

---

Το δίδαγμα του πέτρινου τοίχου

Η πατίνα του χρόνου, η αίσθηση της φθοράς των υλικών που παλιώνουν και γερνάνε όμορφα και φυσιολογικά, όπως γερνάει και ένας ζωντανός οργανισμός, δεν είναι πολλές φορές που προσδίδουν στο χώρο την οικειότητα και τη χάρη εκείνη που μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα και άνετα;

Ας συμφιλιωθούμε λοιπόν με την αναπόφευκτη φθορά και τη σκουριά της ύλης, όπως πρέπει να συμφιλιωθούμε και με το χρόνο που περνάει και αφήνει πάνω στο σώμα μας τα ανεξίτηλα σημάδια του, τεκμήρια της θνητότητάς μας. Να μπορέσουμε να διακρίνουμε την ομορφιά σ' ένα γερασμένο πρόσωπο που έχει αυλακωθεί από τις ρυτίδες του χρόνου. Η φθορά δεν είναι ελάττωμα, αλλά, αντιθέτως, βασικό συστατικό της υλικής υπόστασης του αρχιτεκτονικού χώρου.

Σε διάφορες ιστορικές περιόδους, αλλά και σήμερα, έχει επικρατήσει η άποψη ότι τα γυαλιστερά υλικά παραπέμπουν σε ακριβή και «πολυτελή» κατασκευή που προσδίδει κύρος στα κτίρια. Αυτό όμως πρέπει να αναζητούμε; Την επίπλαστη εξωτερική λάμψη των υλικών ή αντιθέτως εκείνη τη δυσδιάκριτη εσωτερική λάμψη της συνθετικής δομής του αρχιτεκτονήματος, την άυλη ιδέα και το νόημα που ουσιώνει τον αρχιτεκτονικό χώρο;

Το κάθε υλικό στέκεται διαφορετικά σε κάθε τόπο, κάτω από διαφορετικό φως, μέσα σε διαφορετικά τοπία. Εχει λοιπόν τεράστια σημασία η επιλογή και η χρήση των υλικών, όπως έχει και η επεξεργασία της επιφανείας τους. Μια πλάκα μαρμάρου, λόγου χάριν, μπορεί να γίνει παγερή και απωθητική μόνο και μόνο από το πόσο είναι λειασμένη ή αντίστοιχα ένας εξαιρετικά λείος σοβατισμένος τοίχος μπορεί να μας μπερδέψει και να νομίζουμε ότι είναι καμωμένος από άλλο υλικό (πλαστικό, λαμαρίνα, γυψοσανίδα ...). Ετσι, μια αφύσικη στιλπνότητα μπορεί να καταστρέψει την αίσθηση ενός δαπέδου, ενός τοίχου ή μιας στέγης. Τις επιφάνειες εκείνες να έχουμε κατά νου, που μπορούν να σταθούν κάτω από το φως χωρίς να ενοχλούν, αλλά να επιτρέπουν στη ματιά μας να περάσει ελεύθερα από πάνω τους. Παράλληλα δεν είναι σημαντική και η αίσθηση που έχουμε όταν το χέρι μας ακουμπάει και ψηλαφίζει τα υλικά; Η αφή ξεχωρίζει τις υφές. Ας μη ξεχνάμε ότι την αρχιτεκτονική την αντιλαμβανόμαστε και κυρίως τη βιώνουμε με όλες μας τις αισθήσεις και όχι μόνο με την όραση!

Γιατί δεν έχει σημασία με τι υλικό χτίζεις, αλλά πώς χτίζεις! Μέσα όμως σ' αυτήν τη φτήνια των καιρών ακόμη και τα υλικά ευτελίστηκαν. Εχασαν τη δομική τους υπόσταση και γίνανε διακοσμητικά στοιχεία, ανούσια επιθέματα και στολίδια πάνω σε άσχημες επιφάνειες, εκφράζοντας μια άκρατη ματαιοδοξία, τη ζωή μας που στράβωσε, αναδεικνύοντας δυστυχώς το kitsch από εξαίρεση σε κανόνα. Γέμισαν οι δρόμοι με «εκθέσεις» οικοδομικών υλικών. Οι παλιές μάντρες, με τα χαλίκια, τα τούβλα, την άμμο και τον ασβέστη, αναβαθμίστηκαν σε «μπουτίκ» υλικών, όπου ο ενδιαφερόμενος μπορεί να κινηθεί ανάμεσα σε κατακόρυφες ή οριζόντιες επιφάνειες με δείγματα, για να επιλέξει μεταξύ διαφορετικών υλικών (πλάκες, πέτρες, γρανίτες...) ή ακόμη χειρότερα μιμήσεις υλικών, αυτό που κατά τη γνώμη του ταιριάζει στο σπίτι του. Και έχεις την ίδια ακριβώς αίσθηση όταν κινείσαι ανάμεσα στους διαδρόμους των super markets που έχουν αραδιασμένα ανά κατηγορία τα διάφορα καταναλωτικά προϊόντα. Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν επιλέγουμε την τάδε απόχρωση μαρμάρου ή τη δείνα τεχνοτροπία δαπεδόστρωσης, λες και πρόκειται για προϊόντα που θα επενδύσουν, θα μεταμφιέσουν, θα καμουφλάρουν, και όχι για δομήσιμα υλικά με τα οποία θα χτίσουμε! Ετσι το σπίτι προκύπτει σαν κολάζ παράταιρων υλικών, ένα άσχημο συνονθύλευμα που επέλεξε άκριτα ο ιδιοκτήτης του από την προσφερόμενη κάθε φορά γκάμα οικοδομικών προϊόντων.

Δεν ξέρουμε πια να χτίζουμε. Ακόμη κι αυτή η πέτρα, υλικό δομής που γέννησε αριστουργήματα σε τούτο τον τόπο αλλά και σε κάθε άλλη γωνιά της γης με βραχώδες περιβάλλον, μεταβλήθηκε σε λουστραρισμένη πλάκα ελάχιστου πάχους που επικολλάται ως πλακίδιο στον κατακόρυφο τοίχο χάνοντας μια για πάντα τη δομική της αλήθεια. Ο πέτρινος τοίχος εδώ και δεκαετίες έπαψε να χρησιμοποιείται ως φέρων οργανισμός στις κατασκευές μας και μετατράπηκε σε ανούσιο φολκλόρ, σε ευτελές μασκάρεμα των κατασκευών από οπλισμένο σκυρόδεμα.

Δεν βρίσκεις πια συχνά τεχνίτες που να ξέρουν να χτίζουν με πέτρα, να κατέχουν τα μυστικά της, το πώς θα ακουμπήσει η μία πάνω στην άλλη και να «δέσει» με τη διπλανή της, ώστε να μεταφέρονται με ασφάλεια τα φορτία της κατασκευής στο έδαφος. Είναι σαν να λείπει εκείνος ο ελάχιστος χρόνος που χρειάζεται το έμπειρο μάτι του μάστορα να ξεχωρίσει ανάμεσα στο σωρό το κατάλληλο σχήμα της πέτρας που θα συνταιριαστεί αρμονικά με τις άλλες και θα ολοκληρώσει την πλέξη. Θα φροντίσει επίσης η επάνω επιφάνειά της να παρουσιάζει μια ελαφριά κλίση προς τα έξω, έτσι ώστε μαζί με το σωστό αρμολόγημα να μην επιτρέψει τη διείσδυση των νερών της βροχής και της υγρασίας στο εσωτερικό μέρος. Προσέξτε πως ζυγίζει ένα έμπειρος χτίστης στα χέρια του την πέτρα, λες και θέλει να μετρήσει -μέσω του βάρους της- την κρυμμένη της δύναμη, να νιώσει τη μορφή της, να αποκωδικοποιήσει τα μυστικά της, ώστε να την τοποθετήσει όσο το δυνατόν πιο σωστά. Κοιτάξτε πως τη χτυπάει παράλληλα με τα «νερά» της σπάζοντάς την σε δύο κομμάτια, γνωρίζοντας πού βρίσκονται τα αδύνατα σημεία της. Οι κινήσεις του αργές, σίγουρες, επαναλαμβανόμενες, υπακούοντας σ' έναν αρχέγονο ρυθμό που έρχεται από πολύ βαθιά μέσα στο παρελθόν. Η βιασύνη που χαρακτηρίζει την εποχή μας δεν χωράει στον τρόπο που ο μάστορας χτίζει την πέτρα.

Φέρνω στο νου μου τα λόγια του Σεφέρη: «...έναν τοίχο τόσο ζωντανό, που το χέρι σου αυθόρμητα επαναλαμβάνει την κίνηση του μάστορα που πελέκησε και άρμοσε την πέτρα». Πράγματι, όταν ένας τοίχος είναι καλά καμωμένος, σου έρχεται η επιθυμία να τον αγγίξεις, να τον ψηλαφίσεις, να τον χαϊδέψεις. Είναι το μεράκι του μάστορα που τον έχτισε, φαίνεται, που σε καλεί να τον πλησιάσεις, να παρατηρήσεις τις λεπτομέρειες της κατασκευής του, τον επαναλαμβανόμενο ρυθμικό κανόνα της δομής του που προβάλλεται πάνω στην αδρή επιφάνεια. Οι πέτρες, η μία δίπλα στην άλλη, αποκαλύπτουν το μέτρο του ανθρώπινου μόχθου, που 'ναι και το μέτρο της καλής αρχιτεκτονικής. Εκεί πάνω βρίσκεται, θαρρείς, αποτυπωμένη η γνώση και η πείρα χιλιετιών. Σαν να κρυσταλλοποιήθηκε ο ιδρώτας όλων των μαστόρων που δούλεψαν στο παρελθόν και να 'ναι αυτό το μυστικό που συγκρατεί τον τοίχο όρθιο στην αέναη πάλη του με τη βαρύτητα.

Η αρχιτεκτονική στις μέρες μας αντιμετωπίζει πολύ πιο σύνθετα προβλήματα και τεράστιες κλίμακες πόλεων. Σήμερα, όπως είναι φυσικό, χτίζουμε με άλλα υλικά, χρησιμοποιούμε άλλες κατασκευαστικές μεθόδους πολύ πιο ασφαλείς και στέρεες. Οι ιδιότητες των νέων υλικών είναι εξαιρετικές και σου δίνουν τη δυνατότητα να πειραματιστείς, να δοκιμάσεις, να προχωρήσεις ένα βήμα παραπέρα. Πάντοτε όμως οφείλουμε να στοχαζόμαστε και να κρατάμε το δίδαγμα και την ουσία που μας κληροδοτούν τα περασμένα. Σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ αυτόν τον πολύτιμο χρόνο του αργού, αλλά στοχαστικού χτισίματος της πέτρας. Ετσι σαν να κοντοστεκόμαστε για να πάρουμε μιαν ανάσα, καθώς βαδίζουμε βιαστικά παρασυρμένοι από τη γρήγορη ροή του πολυσύχναστου δρόμου της πόλης. Να σκεφτούμε ξανά και ξανά το πώς και το γιατί.

Αυτό δεν κάναμε πάντα και συνεχίζουμε να κάνουμε με την αρχιτεκτονική; Να υψώσουμε έναν τοίχο δεν προσπαθούμε, που μας περιβάλλει ορίζοντας το χώρο; Εναν τοίχο που να στέκει όρθιος και στέρεος κάτω από το φως, με κάθε υλικό, σε κάθε τόπο και χρόνο και να παραμένει εκεί σαν σημάδι, μνημονεύοντας ό,τι περάσαμε και ζήσαμε σε τούτη τη γωνιά της Γης. Αδιάψευστος μάρτυρας της ζωής και του θανάτου μας.


Του ΤΑΣΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
Καθηγ. Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ

---

Source: http://www.enet.gr/

Αυτοέλεγχος και Επιτυχία.

Αναβαλλόμενη ικανοποίηση είναι η ικανότητα του να περιμένουμε να επιτύχουμε κάτι, που θέλουμε πολύ. Η ικανότητα αυτή θεωρείται συνήθως ως το κατεξοχήν χαρακτηριστικό μιας προσωπικότητας, η οποία θέλει να επιτύχει σημαντικά πράγματα στη ζωή της. Ο Daniel Goleman υπέθεσε ότι αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο της συναισθηματικής νοημοσύνης. Οι άνθρωποι που στερούνται αυτό το χαρακτηριστικό και χρειάζονται άμεση ικανοποίηση μπορεί να υποφέρουν από κακό έλεγχο της παρορμητικότητας.

Ψυχανάλυση

Οι ψυχαναλυτές υποστήριξαν ότι τα άτομα με κακό έλεγχο της παρορμητικότητάς τους, υποφέρουν από «ασθενή όρια του Εγώ». Ο όρος προέρχεται από τη Θεωρία της Προσωπικότητας, του Sigmund Freud, όπου το id είναι η αρχή της ευχαρίστησης, το Υπερεγώ είναι η αρχή της ηθικής, και το Εγώ είναι η αρχή της πραγματικότητας. Η δουλειά του «Εγώ» είναι να ικανοποιήσει τις ανάγκες του id με σεβασμό των αναγκών των άλλων. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, ένα πρόσωπο που δεν είναι σε θέση να καθυστερήσει-αναβάλλει την ικανοποίηση, μπορεί να διαθέτει ένα μη ισορροπημένο id, όπου το Εγώ και το Υπερεγώ είναι ανίκανα να ελέγξουν.

Αιτίες και δοκιμές

Ο κακός έλεγχος της παρορμητικότητας μπορεί να σχετίζεται με βιολογικούς παράγοντες στον εγκέφαλο. Οι Ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα παιδιά με εμβρυϊκό σύνδρομο αλκοόλ είναι σε μειονεκτικότερη θέση στο να καθυστερήσουν-ελέγξουν την ικανοποίηση.

Το πείραμα marshmallow είναι μια διάσημη δοκιμασία αυτής της έννοιας, που διεξήχθη από τον Walter Mischel στο Πανεπιστήμιο του Stanford και συζητήθηκε από τον Daniel Goleman στο δημοφιλές έργο του.

Στη δεκαετία του 1960, σε μια ομάδα παιδιών τεσσάρων ετών, δόθηκε μια marshmallow (γλυκιά, αγαπημένη καραμέλα) και τους υποσχέθηκαν μιαν άλλη, μόνον αν μπορούσαν να περιμένουν 20 λεπτά πριν φάνε την πρώτη.
Μερικά παιδιά μπόρεσαν να περιμένουν και άλλα δεν μπόρεσαν.
Οι Ερευνητές στη συνέχεια ακολούθησαν την πρόοδο κάθε παιδιού στην εφηβεία, και απέδειξαν ότι τα παιδιά με την ικανότητα να περιμένουν, ενσωματώθηκαν καλύτερα και ήταν πιο αξιόπιστα (Τα συμπεράσματα μέσω ερωτηματολογίων των γονέων και των δασκάλων τους), και σημείωσαν κατά μέσο όρο 210 μονάδες υψηλότερα για το SAT (Scholastic Aptitude Test).

Μια άλλη διάσημη δοκιμή ελέγχου παρορμητικότητας, είναι το «καθυστερούμενο δώρο», στην οποία, δοκιμασία, ήταν παιδιά στα οποία έδειξαν ένα πολύ καλά συσκευασμένο δώρο, αλλά τους είπαν ότι πρέπει να συμπληρώσουν ένα παζλ πριν το ανοίξουν. Οι Ερευνητές υπολόγισαν τότε «Το βαθμό καθυστέρησης» με βάση το πόσο χρόνο μπόρεσαν τα παιδιά να συγκρατηθούν. Όταν ανεξάρτητοι Εξεταστές πήραν συνέντευξη από τους συμμετέχοντες μετά από πολλά χρόνια, βρήκαν ότι τα αγόρια που δεν κατάφεραν να συγκρατηθούν είχαν χαρακτήρα «ευερέθιστο», και τα κορίτσια ήταν «μουτρωμένα». Αντίθετα, τα παιδιά, τα οποία ήταν πιο υπομονετικά, τα μεν αγόρια ήταν «προσεκτικά» τα δε κορίτσια «ικανά» (είχαν ικανότητες).

---

Source: wikipedia.org

Αθήνα: Μια εν δυνάμει ενεργειακή τράπεζα

Θα αρχίσουμε με ένα αξίωμα: Η ενέργεια που προσπίπτει στον πλανήτη είναι 15.000 φορές περισσότερη από την παγκόσμια ζήτηση ενέργειας ανά έτος. Έτσι θεωρητικά θα έφτανε μόνο το 0,01% της ενέργειας αυτής για να καλύψουμε τις παγκόσμιες ενεργειακές ανάγκες. Ή για να το θέσουμε διαφορετικά, η ενέργεια που προσπίπτει σε μία ώρα είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη παγκόσμιας ζήτησης ενέργειας καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.

Σύμφωνα με μία άλλη έρευνα η αξιοποίηση και μόνο του 10% των κτηρίων στη Μ. Βρετανία με Φωτοβολταϊκά συστήματα θα υπερεπαρκούσε για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της χώρας, στοιχείο που υποδηλώνει τη σημασία της ανάπτυξης των Φ/Β συστημάτων μέσω της αρχιτεκτονικής και της πολεοδομίας.
Ταυτόχρονα η αξιοποίηση 1 KW Φ/Β συστήματος θα απέτρεπε την έκλυση 1.450 kg CO2 κατά μέσον όρο τον χρόνο, όσο δηλ. απορροφούν ετησίως 2 περίπου στρέμματα δάσους ή 100 δένδρα. Αρα θα γινόταν και σημαντική συμβολή για την επιβράδυνση του φαινομένου του θερμοκηπίου.

Είναι στοιχεία που από μόνα τους προδηλώνουν το μέλλον, για τη δημιουργία κελυφών και
υποδομών, που με την αλματώδη πρόοδο των Φ/Β συστημάτων (ιδίως τα τελευταία χρόνια) και την ασφαλή ένταξή τους στα ίδια τα κτήρια και όχι μόνο (π.χ. σε διαμορφώσεις ελεύθερων χώρων) και στη συνέχεια μέσω της πολεοδομικής πρακτικής στην ίδια την πόλη, να μπορούν να γίνουν οι προπομποί μια ανανεωμένης ενεργειακής επανάστασης, φιλικής στο περιβάλλον, όπου η έκλυση της ενέργειας θα γίνεται άμεσα από τον ήλιο.
.../...
Tα κίνητρα που ισχύουν σε άλλες χώρες:

– Αυστρία: Φοροαπαλλαγές: επενδύσεις αξίας έως 2.920 ευρώ εκπίπτουν από τον φόρο εισοδήματος.
– Βρετανία: Χαμηλός ΦΠA (5%).
– Γαλλία: Κυμαινόμενος ΦΠA (από 5,5% έως 19,6%). Επιδότηση αγοράς και εγκατάστασης (1.280-2.100 ευρώ ανά εγκατάσταση).
– Γερμανία: Επιδότηση 125 ευρώ/m2 εγκατάστασης.
– Ισπανία: Υποχρεωτική εγκατάσταση σε νέες κατοικίες (στη Βαρκελώνη και σύντομα στη Μαδρίτη, στην Παμπλόνα, στη Σεβίλλη, στη Βαλένθια). Κτήρια άλλων χρήσεων (όπως εμπορικά κέντρα, νοσοκομεία κ.λπ.) θα πρέπει υποχρεωτικά να εξοπλιστούν με Φ/Β συστήματα για να καλύπτουν μέρος των ενεργειακών τους απαιτήσεων.
Επιδότηση 219 ευρώ/m2 εγκατάστασης και χαμηλότοκα δάνεια. Κατά αυτόν τον τρόπο υπολογίζεται ότι θα γίνει εξοικονόμηση ενέργειας κατά 30-40% για κάθε κτήριο και μείωση της εκπομπής CO2 κατά 40-55%.
– Ιταλία: Μείωση του ΦΠA από 20% σε 10%.
– Ολλανδία: Επιδότηση που καλύπτει περίπου το 30% της αξίας του συστήματος.
– Ιαπωνία: Επιδότηση 30-50% και χαμηλότοκα δάνεια για μεγάλες εγκαταστάσεις. Χαμηλός ΦΠA (5%). Ειδικές επιδοτήσεις για νέες τεχνολογίες.
– Ισραήλ: Υποχρεωτική εγκατάσταση σε όλες τις νέες κατοικίες με ύψος μέχρι 27 μ. Επιδότηση 30% σε νέες τεχνολογίες.
– Ελλάδα: Απαγόρευση σύνδεσης δικτύου Φ/Β συστημάτων με ΔΕΗ. Πολύπλοκες γραφειοκρατικές διαδικασίες.
[...]

Του Βασίλη Κωστοβασίλη, αρχιτέκτονος-πολεοδόμου, MDesS '93/Harvard University,
του Θεμιστοκλή Ουδενιώτη, πολιτικού μηχανικού, ΜΔΕ-ΕΜΠ
και της Χριστιάνας Πηγουνάκη, αρχιτέκτονος, DPLG/Ecole d’ Architecture, Paris-La Villette.
_____________
source:
http://www.sadas-pea.gr/ARXITEKTONES_70.pdf

Η Βενετία βυθίζεται; Ναι, και από τον κόσμο!

---

Στη Βενετία βρέθηκα πριν λίγες ημέρες και η απόλαυση αυτού του ταξιδιού παραμένει ακόμα σαν μια γλυκιά επίγευση, όπως μετά από κατανάλωση ενός πολύ επιτυχημένου tira mi su, που συνεχίζει να έχεις τη γεύση του στο στόμα σου, για πολύ!

---

---

Η Βενετία, όποια εποχή κι αν την δείτε, θα σας γοητεύσει. Μην τύχει μόνο να είναι «acqua alta» δη. παλίρροια, γιατί θα ταλαιπωρηθείτε και δεν θα απολαύσετε την πόλη όπως πραγματικά της αξίζει.
Τότε η πόλη γεμίζει από υπερυψωμένους ξύλινους διάδρομους, οι οποίοι επιτρέπουν τη μετακίνηση των πεζών, και τεράστιοι σωροί από σακιά με άμμο προφυλάσσουν την πόλη.

---

---

Μέσα στα τελευταία εκατό χρόνια, το έδαφος της πόλης έχει βυθισθεί κατά 23 εκατοστά, εξαιτίας της ανόδου των υδάτων και της αποσάθρωσης του εδάφους.
Πέρα όμως από αυτά, η ίδια η πόλη, τα απλά κτίρια, τα καστήματα,  οι επαύλεις, τα νησάκια, τα μουσεία, τα ιστορικά καφέ, οι αίθουσες τέχνης, τα φεστιβάλ και η ατμόσφαιρα της - έστω κι αυτή η λίγη που καταφέρνει να ξεπηδήσει μέσα από τις ορδές των τουριστών- θα μείνει χαραγμένη στις μνήμες σας ανεξίτηλα.

---

---

Αυτή η πόλη είναι από μόνη της μια κατηγορία. Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο κάτι παρόμοιο. Ο πλούτος που συσσωρεύτηκε για αιώνες στην θαλασσοκράτειρα Βενετία, δημιούργησε αριστουργήματα άξια θαυμασμού και απόλαυση ψυχής και πνεύματος!

---

---

Είναι από τους πλέον δημοφιλείς προορισμούς όχι μόνο της Ιταλίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης!
Έχει τον ίδιο αριστερό δήμαρχο τα τελευταία 40 χρόνια! Ο οποίος την προωθεί και τη φροντίζει εξαιρετικά! Σημειωτέο δε, ότι δεν υπάρχει εγκληματικότητα, και παρά το συνωστισμό, οι πορτοφολάδες είναι ανύπαρκτοι.

---

---

Να ξέρετε επίσης, ότι η Βενετία δεν υπήρξε αρχαία. Έτος ίδρυσης το 421, όπου τότε ήταν, που οι πρώτοι κάτοικοι για να προστατευθούν  από τις επιδρομές των Γότθων και των Ούννων βρήκαν καταφύγιο στα έλη και στα αναχώματα της λιμνοθάλασσας, κατά μήκος της Αδριατικής Θάλασσας, κοντά στο δέλτα του ποταμού Πάδου.

---

---

Κατέχει μια μοναδική γεωγραφική θέση σε μια λιμνοθάλασσα στην Αδριατική Θάλασσα.
Τα άλλα κυριότερα νησιά της λιμνοθάλασσας είναι : Lido, Murano, Burano, Torcello. Για να μην αναφέρουμε το San Michele (το νησί νεκροταφείο της πόλης), San Erasmo, Mazzorbo, On Vignola, Certosa, San Francesco del Deserto, San Giacomo in Paludo, Σαν Servolo, San Lazzaro degli Armeni, Giudecca.

---

---

Η πόλη καλύπτεται από 177 κανάλια (εκ των οποίων το μεγαλύτερο είναι το Μεγάλο Κανάλι), 400 γέφυρες και εκτείνεται πάνω από 118 νησιά,τα οποία βρίσκονται μεταξύ των εκβολών του Adige (Νότια) και του Piave (βόρεια). Η παλιά πόλη είναι εξ ολοκλήρου για τους πεζούς, τα κανάλια παίζουν το ρόλο του δρόμου, και διάφορα σκάφη είναι το μόνο μέσο μεταφοράς μαζί με το περπάτημα.
"Η Βενετία είναι μια πόλη ενάντια στη φύση" είχε διαπιστώσει ο Chateaubriand.

---

---

Η Βενετία και η λιμνοθάλασσα της είναι μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς και προστατεύονται από την UNESCO.

---

---

---

---

---

* Κάντε κλικ επάνω στις φωτογραφίες να τις δείτε σε μεγαλύτερη ανάλυση.

---

Source:wikipedia.org

Κάνετε το χώρο σας να είναι αρμονικά δεμένος με τη γύρω φύση!

Τα όρια που υπάρχουν ανάμεσα στην Αρχιτεκτονική Τοπίου και της Φύσης μπορούν να αλλάξουν;
Αυτά τα δυο, συνδυασμένα αρμονικά σε μια συνεκτική μορφή, μπορούν να προσαρμοστoύν σ΄ ένα περιβάλλον ερήμου!

Αυτός ήταν ο προβληματισμός και το σημείο εκκίνησης για την Ketchum Residence, η οποία σχεδιάστηκε από τη Lutsko Associates, νικήτρια του ASLA 2008 Residential Design Honor Award.

Αυτή η κατοικία χτισμένη στο Wood River Valley, Ketchum, του Idaho, βρίσκεται επάνω σ΄ ένα προαστιακό δρόμο, αλλά αναπτύσσεται μέσα σε όμορφα τοπία.

Η συνηθισμένη αντίληψη είναι να βλέπουμε το τοπίο ως μέρος μιας απόμακρης άποψης από το εσωτερικό του σπιτιού.

Η κατοικία Ketchum θεωρείται ότι εισάγει το φυσικό οικοσύστημα στο δομημένο χώρο.

Αυτό επιτεύχθηκε με το να αφεθεί η φυσική χλωρίδα της περιοχής να αναπτυχθεί ανάμεσα στα πλακόστρωτα μέχρι τους τοίχους.

Ο καιρός στην περιοχή προσφέρει τις κατάλληλες συνθήκες για το σχεδιασμό, με την ύπαρξη ενός κλίματος ερήμου. Μέτρια έκθεση στον ήλιο το καλοκαίρι, αλλά και καλές συνθήκες χειμερινής διαμονής.

Όλα αυτά παράγουν μια σύνθετη χλωρίδα, που συνδέεται έξυπνα με το σχεδιασμό της κατοικίας.

Χρησιμοποιήθηκαν κιόσκια και αίθρια, ώστε να ενσωματωθεί το τοπικό οικοσύστημα. Επίσης έχει ένα διάδρομο που οριοθετείται με χαλύβδινα άκρα και ένα δρόμο για την αποτελεσματική επικοινωνία με τη γειτονιά.

Ο εσωτερικός με τον εξωτερικό χώρο συνδέονται με μονοπάτια κατάλληλα για περιστασιακές βόλτες.

Οι αρχιτέκτονες επέλεξαν για την περιμετρική χρωματική γκάμα στα υλικά, αυτήν της χλωρίδας, που βρίσκονταν πολύ κοντά στην εγκατάσταση. Αυτό έχει το πλεονέκτημα της εύκολης συντήρησης, που μειώνει την ανάγκη για εξωτερικούς πόρους συντήρησης. Σχετικό παράδειγμα: η πέτρινη απόληξη στα πεζούλια και ο φυσικός οξειδωμένος χάλυβας για να έχουν εμφάνιση παρόμοια με την περιβάλλουσα φύση.

Η Ketchum Residence προσφέρει, για μια ακόμη φορά, μια απλή και βολική λύση για την προσέγγιση της φύσης που μας περιβάλλει. Αυτή τη φορά, το ενδιαφέρον εστιάζεται στην εναρμόνιση των απλών γραμμών των σχημάτων και των υλικών. Με την ανάπτυξη αυτού του σχεδίου, οι σχεδιαστές της Lutsko Associates επέτρεψαν στο κτίριο να μη λειτουργεί πια ως φραγμός. Είναι ένας κομψός χώρος συνάθροισης, σχεδιασμένος για τον άνθρωπο που τον ζει, με τα φυσικά στοιχεία απλώς να παρεμβαίνουν ήπια.

Share

Red Ribbon Tanghe River Park in China

Ήπιας αρχιτεκτονικής παρέμβασης φιλικής προς το περιβάλλον, σ΄ ένα πρώην σκουπιδότοπο ! Το αποτέλεσμα; Ένα καταπληκτικό αρχιτεκτονικό έργο.

Απολαύστε το!

Από τα σημαντικότερα και βραβευμένα αρχιτεκτονικά έργα περιβάλλοντος στην Κίνα είναι το Red Ribbon του Tanghe River Park.
Το Πάρκο βρίσκεται στις παρυφές της εξελισσόμενης πόλης Qinguangdao, σ΄ένα ποταμίσιο διάδρομο.

Πριν η Turenscape αναλάβει τη διαμόρφωση, αυτό το έδαφος είχε ρυπανθεί με απορρίμματα και το σύστημα άρδευσης είχε εγκαταλειφθεί. Η Εταιρεία ήταν σε θέση να προστατέψει τους περιβαλλοντικούς θησαυρούς, ενσωματώνοντας οικολογικές αρχές.

Δημιούργησαν μια κορδέλα από κόκκινο χάλυβα που τρέχει σε όλο το πάρκο, παράλληλα με τον ποταμό. Η «Κόκκινη Κορδέλα» είναι και λειτουργική και μοντέρνα, παρέχοντας άπλετο φως, πολλά καθίσματα και χώρο παιγνιδιού και περιπάτου.

Το κόκκινο είναι ανοιχτό και σε προσκαλεί, ενώ ταυτόχρονα συμβολίζει τη χαρά και την ευημερία της Κίνας στη διατήρηση του περιβάλλοντος.

Το Tanghe River Park κέρδισε το Βραβείο Τιμής Σχεδίου ASLA το 2007 και έλαβε την πρώτη θέση στον εθνικό διαγωνισμό.

source:
Για περισσότερα...

Mark Chagall

για την Αν*

Ο Mark Chagall (7 Ιουλίου 1887 - 28 Μαρτίου 1985), ήταν καλλιτέχνης ρωσοεβραϊκής καταγωγής που γεννήθηκε στο Liozno της Λευκορωσίας (τότε Τσαρική Ρωσία), ο μεγαλύτερος από εννέα παιδιά σε μια στενά δεμένη εβραϊκή οικογένεια, με επικεφαλής τον πατέρα του Khatskl (Zakhar) Shagal, έναν έμπορο ρέγγας και τη μητέρα του, Feige-ΙΤΕ.

Αυτή η περίοδος της ζωής του, που περιγράφεται ως ευτυχής αν και φτωχοί, εμφανίζεται με αναφορές σε όλη την καλλιτεχνική του δημιουργία. Το οικογενειακό σπίτι στην Pokrovskaya Street είναι τώρα Μουσείο Marc Chagall.

_________________________________________________________________

Πολιτογραφήθηκε Γάλλος το 1937. Συνδέθηκε με πολλά βασικά Kινήματα Τέχνης και ήταν ένας από τους επιτυχημένους καλλιτέχνες του εικοστού αιώνα.

Σφυρηλάτησε μια μοναδική καριέρα σχεδόν σε κάθε καλλιτεχνικό μέσο, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται πίνακες ζωγραφικής, εικονογραφήσεις βιβλίων, vitraux, σκηνογραφία, κεραμική, ταπισερί και εκτυπώσεις fine art.

O Chagall με τις πληθωρικές και ποιητικές εικόνες έχει τύχει καθολικής αποδοχής. Ο κριτικός τέχνης Robert Hughes τον αποκαλούσε "πεμπτουσία της εβραϊκής τέχνης του εικοστού αιώνα."

Ως πρωτοπόρος του μοντερνισμού και μια από τις μεγαλύτερες μορφές των εικαστικών καλλιτεχνών, απόκτησε δόξα και πλούτη και κατά τη διάρκεια μιας μακράς σταδιοδρομίας δημιούργησε μερικά από τα πιο γνωστά και τα πιο αγαπημένα έργα της εποχής μας.

Το φθινόπωρο του 1909 γνώρισε την Μπέλα Ρόζενφελντ, κόρη Εβραίου κοσμηματοπώλη από την πόλη του Βίτεμπσκ, την οποία παντρεύτηκε τελικά το 1915 και στην οποία είναι αφιερωμένοι αρκετοί από τους πίνακές του.

Τα έργα του Chagall χαρακτηρίζονται έντονα από προσωπικά στοιχεία καθώς και από την «απλοϊκή» ιδιομορφία τους. Η θεματολογία του, κατά βάση ποιητική και φανταστική, είναι βασισμένη κυρίως σε προσωπικά βιώματα, άρρηκτα συνδεδεμένη επίσης με την εβραϊκή του καταγωγή, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως σπανίζουν οι προσωπογραφίες.

Κινήθηκε συστηματικά γύρω από τον άξονα της εβραϊκής παράδοσης και του ρωσικού φολκλόρ, αν και στο ύστερο έργο του απομακρύνθηκε ελαφρά, χρησιμοποιώντας θέματα από την αρχαία Ελλάδα, όπως στους πίνακες Πτώση του Ίκαρου (1975) ή Ο μύθος του Ορφέα (1977), καθώς και απλές καθημερινές σκηνές.

Αν και έζησε παράλληλα με την εξέλιξη πολλών κινημάτων της Μοντέρνας Τέχνης το έργο του δύσκολα μπορεί να ενταχθεί σε κάποιο από αυτά.

Θα μπορούσαμε να τον εντάξουμε στο Κίνημα των σουρεαλιστών διότι  ένα μεγάλο μέρος του έργου του αναφέρεται στη φαντασία και τα όνειρα. 

Αν με δύο λέξεις μπορούν να χαρακτηρίσουν το έργο του οι άνθρωποι, θα έλεγαν "χρωμματισμένο όνειρο."

* Για την Αν, που της το είχα υποσχεθεί.

---

source:
Wikipedia
google/images