Μικρές στιγμές στο χώρο

---

---

Οι εικόνες που θα δείτε, είναι από το Λονδίνο,
το οποίο φημίζεται για τα ωραία του πάρκα, Ιδιωτικά και Δημόσια.
Όταν λέμε Ιδιωτικά, φανταστείτε ένα αρκετά μεγάλο πάρκο (για τα ελληνικά δεδομένα), το οποίο όμως το χρησιμοποιούν μόνον οι κάτοικοι των γύρω κτιρίων και όχι «ο πάσα εις» περαστικός, τύπου «πλέμπα»!
*Κάτι τέτοιο θέλησε να κάνει και ο Τρίτσης (τον θυμάστε), ενοποιώντας τους ακάλυπτους των πολυκατοικιών, αλλά δεν...

---

Δεξιά, νυχτερινή λήψη με κινητό.

---

Σ΄ αυτή τη φωτογραφία, κυρίες και κύριοι, βλέπετε της Πόπης το κάγκελο! Και όχι οποιοδήποτε κάγκελο, αλλά περίφραξη πάρκου εκκλησίας.

*Νομίζω, θα είχαν βαρεθεί να βρίσκουν συνεχώς την πόρτα παραβιασμένη και το παγκάρι φευγάτο! Πέρα από τις αντιρρήσεις που ίσως έχετε, η κατασκευή αυτής της περίφραξης είναι καταπληκτική!

---

---

Η φωτογραφία αυτή, μας αποκαλύπτει μια μικρή γωνιά του science museum.
sciencemuseum.org
Η κατασκευή της σοφίτας με σιδηροδοκούς σε σχήμα Η, μας παραπέμπει στα κτίρια της βιομηχανικής επανάστασης στην Κεντρική Ευρώπη, στα τέλη του 18ο και στις αρχές του 19ο αιώνα.
Στο διπλανό σκίτσο, το οποίο δανείστηκα από
http://sfrang.com/historia/selida518.htm#1, βλέπουμε μια υψικάμινο, όπου το σκληρό ατσάλι μετατρέπεται σε εργαλείο.

*Εμείς, τότε, είχαμε τους Τούρκους, τους Κοτζαμπάσηδες και τους προσκυνημένους Δεσποτάδες… που προσπαθούσαν να μας «σώσουν»!

---

---

Και επειδή είμαι καλλιτεχνική (;) φύση, δέστε και αυτές τις δυο, από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες, οι οποίες αφορούν, σ΄ ένα σωστά μελετημένο  κτίριο, του οποίου όλη η «τσαχπινιά», έγκειται στο ότι πάνω-πάνω ψηλά, κοντά στον ουρανό, ο αρχιτέκτονάς του τοποθέτησε αυτό το μεταλλικό γλυπτικό σύμπλεγμα τριών αιωρούμενων γυμνών γυναικείων σωμάτων, έτοιμων για τη βουτιά σε πισίνα;

*Για να τις δεις θα πρέπει να περπατάς με το κεφάλι ψηλά! Όμως εκείνες συνεχίζουν ακούραστες να «εκτελούν» καθημερινά τις φιγούρες που ο γλύπτης τις προόρισε .

---

---

Εδώ, η λύση ανάγκης φτηνής στέγασης, δημιούργησε αυτό το ανοσιούργημα. Βρίσκεται στο Portobello, στην περιοχή που κάθε Κυριακή γίνεται παζάρι.
Περισότερα στη http://en.wikipedia.org/wiki/Portobello_Road#Portobello_Road_Market από όπου η δεξιά φωτογραφία.

---

Στις αμέσως επόμενες, ο βασιλιάς και το βασίλειό του, πάλι στο παζάρι.

---

---

Πληρώνοντας με τη φωλιά του πουλιού

---

Προσφάτως, η φωλιά του πουλιού των Herzog και de Meuron είχε την τιμή να τυπωθεί πάνω σε ένα τραπεζογραμμάτιο, αλλά μόνο σε 6 εκατομμύρια χαρτονομίσματα, των 10 Yuan (γουάν), ειδικά σχεδιασμένο για τους Ολυμπιακούς αγώνες του φετινού καλοκαιριού.
Παρόλα αυτά, οι Ελβετοί αρχιτέκτονες είναι αρκετά άγνωστοι στην Κίνα: Το Εθνικό Στάδιο έχει γίνει, ήδη, ένα Κινέζικο αριστούργημα.

---

http://www.an-architecture.com/

Αρματοδρομία

…Ο νικητής του αγώνα δρόμου έδινε το όνομά του στην Ολυμπιάδα.

---

---

Η πολιτιμότερη νίκη ήταν αυτή στην αρματοδρομία, που θύμιζε το θρύλο του Πέλοπα, όπως παριστάνεται στο αέτωμα του ναού του Δία στην Ολυμπία. Σύμφωνα με το μύθο, ο Οινόμαος ήταν βασιλιάς της Πίσας, γιος του θεού Άρη. Με τη σύζυγό του Ευαρέτη απέκτησαν μια πανέμορφη κόρη την Ιπποδάμεια, την οποία ο Οινόμαος δεν ήθελε να την παντρέψει, γιατί κατά μια εκδοχή την είχε ερωμένη και κατά μιαν άλλη είχε πιστέψει σε ένα μαντικό χρησμό ότι θα φονευόταν από το γαμπρό του. Διακήρυσσε λοιπόν ότι θα έδινε ως σύζυγο την Ιπποδάμεια σε όποιον νικούσε σε αρματοδρομία αντοχής, με αφετηρία τον ναό του Δία στην Ολυμπία και τέρμα το Ναό του Ποσειδώνα στον Ισθμό της Κορίνθου.

---

---

Καθώς είχε σπουδαία και πολύ γρήγορα άλογα, δώρο του πατέρα του, του Άρη, και είχαν θεϊκή δύναμη και αντοχή, ο Οινόμαος νικούσε πάντα τον αντίπαλό του και υποψήφιο γαμπρό του. Στην συνέχεια σκότωνε τον ηττημένο.

---

---

Ο Πέλοπας αρχηγός των Αχαιών , παρουσιάστηκε για να διαγωνιστεί με τον Οινόμαο και ζήτησε την κόρη του για γυναίκα, αφού είχε φροντίσει να εξαγοράσει προηγουμένως τον Μύρτιλο, τον ηνίοχο του Οινόμαου, γιο του θεού Ερμή.
Ο Πέλοπας υποσχέθηκε στον Μύρτιλο ότι θα του έδινε το μισό βασίλειο ή την Ιπποδάμεια για μια νύχτα. Τότε ο Μύρτιλος αντικατέστησε τα καρφιά του άξονα του μπροστινού τροχού, στο άρμα του βασιλιά, με κέρινα. Μόλις ξεκίνησε ο αγώνας το τέθριππο του βασιλιά αναποδογύρισε και ο Οινόμαος σκοτώθηκε. Ο Πέλοπας κέρδισε τον αγώνα χωρίς δυσκολία και παντρεύτηκε την Ιπποδάμεια.

---

---

Η αναπαράσταση του Οινόμαου στην αρματοδρομία κοσμούσε το ανατολικό αέτωμα του περίφημου Ναού του Δία στην Ολυμπία.
Από τον μύθο εμπνεύσθηκαν οι μέγιστοι των τραγικών ποιητών Ευριπίδης και Σοφοκλής και συνέγραψαν και οι δύο τραγωδίες με τίτλο « Οινόμαος».

---

---

---

Εικόνες από: www.wikipedia.org
Αναγνώσματα: Anne Marie Buttin, Η κλασική Ελλάδα
Wikipedia

ΚΙΝΑ, πριν από τους Ολυμπιακούς

Όταν ήμουν μαθητής, η Κίνα ήταν για μας «η άκρη του κόσμου». Το πολύ πολύ να είχαμε δει μερικές ζωγραφιές πάνω σε φλιτζάνια τσαγιού ή βάζα, κι έτσι φανταζόμασταν μια χώρα με βλοσυρά ανθρωπάκια με μακριές κοτσίδες, με υπέροχους κήπους και τοξωτά γεφύρια, με πυργίσκους που από την κορυφή τους κρέμονταν καμπανίτσες που ηχούσαν.


Φυσικά ποτέ δεν υπήρξε μια τέτοια παραμυθένια χώρα, παρ΄ όλο που είναι αλήθεια ότι οι Κινέζοι ήταν αναγκασμένοι για τριακόσια περίπου χρόνια να έχουν τα μαλλιά τους πλεγμένα κοτσίδα, και ότι πρωτοέγιναν γνωστοί στην Ευρώπη από τα μικρά, κομψά αντικείμενα από πορσελάνη και φίλντισι που κατασκεύαζαν οι επιδέξιοι τεχνίτες τους. Οι αυτοκράτορές τους κυβερνούσαν τη χώρα από το ανάκτορο της πρωτεύουσας παραπάνω από χίλια χρόνια. Οι θρυλικοί Κινέζοι αυτοκράτορες αυτοαποκαλούνταν «γιοι του ουρανού», όπως οι Αιγύπτιοι φαραώ ονομάζονταν «γιοι του ήλιου».
Πριν 2500 χρόνια τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν είχε ακόμα συμβεί, αν και η Κίνα ήταν από τότε ένα πανάρχαιο, αχανές βασίλειο. Στα χωράφια της καλλιεργούσαν ρύζι και σιτάρι πολλά εκατομμύρια ακούραστοι χωρικοί, ενώ στις μεγάλες πόλεις οι άνθρωποι περιδιάβαιναν στους δρόμου ντυμένοι με μεγαλοπρεπή μεταξωτά ενδύματα.

…Τελικά το 221 π.Χ. επικράτησε ένας – ο Τσιν Σι Χουάνγκ Τι (Qin Shi Huang), ο πρώτος αυτοκράτορας ολόκληρης της Κίνας, ο οποίος αυτοαποκαλούνταν «γιος του ουρανού». Κι επειδή η αυτοκρατορία ήταν τόσο μεγάλη που σε κάθε άκρη της μιλούσαν διαφορετικοί γλώσσα, είναι βέβαιο ότι θα είχε καταρρεύσει αν δεν υπήρχε κάτι κοινό να τους συνδέει όλους. Αυτή ήταν η γραφή.
«Μια στιγμή» θα πεις «τι νόημα έχει η κοινή γραφή όταν υπάρχουν διαφορετικές γλώσσες, οπότε κανείς δεν μπορεί να διαβάσει και να καταλάβει τι είναι γραμμένο;». Όμως η κινέζικη γραφή είναι κάτι το εντελώς μοναδικό: Μπορείς να τη διαβάσεις ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις ούτε λέξη από τη γλώσσα. Αυτό είναι μαγεία, θα πεις. Όχι, κάθε άλλο, δεν είναι τόσο περίπλοκο. Αντί για λέξεις γράφεις πράγματα. Αν θέλεις να γράψεις «ήλιος», κάνεις μια ζωγραφιά κάπως έτσι 日. Αυτό τώρα μπορείς να το προφέρεις «ήλιος», ή « sonne » στα γερμανικά, ή «sun» στα αγγλικά, ή ακόμα και «jin» στα μανδαρινικά, παραμένει όμως κατανοητό στον καθένα που ξέρει το χαρακτήρα.
Ας πούμε ότι θέλεις να γράψεις «δέντρο». Σχεδιάζεις πάλι πολύ απλά με δυο τρεις γραμμούλες, ένα δέντρο κάπως έτσι : 木 . Στα μανδαρινικά προφέρεται «mu», αλλά δεν χρειάζεται να το ξέρεις αυτό για να καταλάβεις πως λέει «δέντρο».
«Ωραία» θα μου πεις «με τα πράγματα μπορώ να καταλάβω πως γίνεται, απλώς τα ζωγραφίζουμε. Τι κάνουμε όμως άμα θέλουμε να γράψουμε «άσπρο»; Χρωματίζουμε το χαρτί με άσπρη μπογιά; Ή άμα θέλουμε να γράψουμε «ανατολή»; . Κι όμως, θα δεις πως υπάρχει λογική. Γράφεις άσπρο απλώς ζωγραφίζοντας κάτι λευκό –π.χ. μια αχτίδα του ήλιου: `日:. Μια γραμμή που βγαίνει από τον ήλιο σημαίνει «άσπρο», «weib» στα γερμανικά, «white» στα αγγλικά και πάει λέγοντας. «Και την ανατολή»; Η ανατολή είναι εκεί που ξεπροβάλλει ο ήλιος πίσω απ΄ τα δέντρα. Έτσι κάνω μια ζωγραφιά με την εικόνα του ήλιου πίσω απ΄ αυτήν του δέντρου: 日木

Το παραπάνω κείμενο είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του E.H. Gombrich.

Μικρή ιστορία του κόσμου.

Κατάφερε να αφηγηθεί την ιστορία της ανθρωπότητας από την εποχή του λίθου έως την εποχή της πυρηνικής ενέργειας, σύντομα περιεκτικά, αλλά και με πειστικό τρόπο για τους νεαρούς αναγνώστες του. Ζωντανεύει με γλώσσα απλή και γλαφυρή την ιστορία του κόσμου, τα επιτεύγματα του ανθρώπου, τη μετάβαση από την μια ιστορική περίοδο στην άλλη, τις σημαντικότερες προσωπικότητες και συγκρούσεις με τέτοιο τρόπο, που ο αναγνώστης συλλαμβάνει αμέσως αυτή την μακρά και περίπλοκη πορεία.

Εικόνες από τη wikipedia.org

http://en.wikipedia.org/wiki/Chinese/

St Katharine`s ...βοήθειά σας

---

---

---

---

---

Βολτάροντας στο Λονδίνο, εκεί γύρω από τη Γέφυρα και τον Πύργο του και αφού είχαμε εξαντληθεί από τον ποδαρόδρομο, με το μάτι και το μυαλό μας να έχει χορτάσει ιστορία, είπαμε να πάρουμε μιαν ανάσα καθιστοί. Όπως λέει και η αφίσσα του Cafe του Πύργου.

Περπατώντας και ψάχνοντας μια συμπαθητική γωνιά χωρίς πολύ κόσμο, ξετρυπώσαμε προς μεγάλη μας ευχαρίστηση, τη St Katharine`s Docks. Ακριβώς δίπλα από τη Γέφυρα του Λονδίνου. Μια γωνιά που δεν την πιάνει το μάτι σου από την πρώτη στιγμή.

---

---

---

Είναι μια μεγάλη πλατεία που αντί για πλακόστρωτο έχει...νερό! Μια μεγάλη εσωτερική λίμνη, να το πω; Μια laguna? Τέλος πάντων, ένας μικρός περίκλειστος λιμένας που ενώνεται με τον Τάμεση και από τον οποίο διοχετεύεται νερό προς το εσωτερικό από στενά κανάλια, μέσα από τα οποία περνούν τα γιωτ και τα διάφορα άλλα πλεούμενα. Μη φανταστείτε τίποτε μεγάλες διαστάσεις. Ένας τόσο δα τόπος, γουστόζικα φτιαγμένος, με χαριτωμένες ανοιγοκλειόμενες γεφυρούλες και ολόγυρά του κτίρια, εστιατόρια διαφόρων εθνικών κουζινών σε παλιά, κουρσάρικα, ξύλινα χάνια.
Τα παλιά τα χρόνια εδώ έβρισκαν καταφύγιο οι κουρασμένοι μαουνιέρηδες, που ανεβοκατέβαιναν το ποτάμι. Τώρα έχουν μετατραπεί σε shic Μέσα εστίασης για τα ταλαίπωρα "στελέχια" και τους τουρίστες που "ξεβράζονται" εδώ.

---

---

---

Το starbucks coffee της περιοχής, ένα μικρό, στρογγυλό συμπαθέστατο κτιριάκι με δωρικές κολώνες, με τα τραπεζάκια έξω -μέσα δεν χωρούσαν έτσι κι αλλιώς- με θέα όλη τη λίμνη βρισκόταν κι αυτό εκεί. Στο πέτρινο σκαλοπάτι του, όπως σε πάμπολλα σημεία του Λονδίνου, είναι χαραγμένη η ημερομηνία που η Ελισάβετ το διάβηκε. Λέτε να γεύτηκε κανένα καπουτσίνο βανίλλια;

Δεν ξέρω τί έκανε η Ελισάβετ εκεί, εμείς πάντως καθίσαμε και απολαύσαμε τον δικό μας μαζί με τα συνοδευτικά γλυκά που κάνουν καλό(;) στην υπογλυκαιμία και στην κούραση, χε χε χε.

---

---

---

Γύρω από τη λίμνη-πλατεία αλλά και στην ευρύτερη περιοχή -πολύ κοντά είναι το city, όπου κτυπά η οικονομική καρδιά του Λονδίνου- υπάρχουν οι "καταραμένες" πολυεθνικές των οποίων τα στελέχη ξεχύνονται την ώρα του Lunch, κατακλύζουν τα γύρω εστιατόρια pubs πληρώνοντας με τις χρυσές κάρτες που τους παρέχονται.

---

---

---

...Και επειδή η ώρα πέρασε κι άρχισε να σουρουπώνει, αν και το φως διαρκεί εδώ πολύ περισσότερο αυτή την εποχή από όσο σε μας, συνεχίσαμε για ένα ποτό και φαγητό στο wetherspoon. Μια κοντινή pub της οποίας το εσωτερικό βλέπετε εδώ. Έχει μεγάλη ποικιλία από καταπληκτικές μπύρες.

---

---

---

Να μη ξεχάσω να σας πω κάτι το οποίο με εντυπωσίασε. Καθώς χαζεύαμε την Γέφυρα του Λονδίνου, είδαμε σε μια αναρτημένη τουριστική πινακίδα, μια μικρή λεπτομέρεια: Οι όχθες του Τάμεση μόλις το 1952 ήταν πλαζ. Ο κόσμος έκανε εκεί τα μπάνια του. Τη φωτογράφισα αλλά δυστυχώς δεν φαίνεται πάρα πολύ καλά διότι γυάλιζε η επιφάνειά της.

---

---

---

Αν ποτέ βρεθείτε προς τα εκεί, προσπαθήστε να ανακαλύψετε αυτό το μέρος. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Σίγουρα δεν θα χάσετε...

Η βλακεία ως παράγων του ανθρώπινου βίου

Άνθρωπος των γραμμάτων ο Καρζής και διόλου τυχάρπαστος, ελκύεται -και μάλλον ενδίδει- σ' ένα παλιό θέμα το οποίο παραμένει άλυτο. Τι θα κάνουμε με τους «βλάκες» σ' αυτήν τη ζωή; Ο πρώτος πληθυντικός αφορά, βέβαια, τους εκ γενετής έξυπνους, οπότε οι δύο συνασπισμοί αντιπαρατάσσονται με τρόπο που παρουσιάζει το εξής αλλόκοτο: ενώ οι έξυπνοι παραπονούνται διαρκώς για τους ηλίθιους (και γράφουν γι' αυτούς), οι ηλίθιοι ουδέποτε έγραψαν για τους έξυπνους (πιθανότατα επειδή πιστεύουν ότι ανήκουν στη συνομοταξία τους).
Το παλιότερο βιβλίο του Λεμπέση είχε το ίδιο θέμα και ανάλογες λαχτάρες στην ανάπτυξη. Ουσιαστικά, με το βλάκα κανείς δεν ασχολείται. Εκείνο που πληγώνει όλους μας είναι ο φιλισταϊσμός της σύγχρονης κοινής γνώμης, η οποία υποβάλλεται στο δράμα της απροσωπίας υπό μορφή ντεμέκ πολυγνωσίας.
Κωστής Παπαγιώργης

Διαβάζοντας τα παραπάνω στο Αθηνόραμα,
με παρότρυναν να αγοράσω το βιβλίο, του Θόδωρου Καρζή.
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα και ένα συν-blogger, που είχε μια σχετική αναφορά στο βιβλίο. Παρακάτω διαβάστε ένα ενδιαφέρον απόσπασμα απ΄ αυτό, θα σας αρέσει σίγουρα.

...Στο πιθηκοειδές άνθρωπος, που σεμνύνεται να θεωρεί τον εαυτό του ως "το τελειότερο θηλαστικό"(δεν είναι γνωστή η γνώμη των άλλων θηλαστικών περί του θέματος), ο εγκέφαλος ή μυαλό, ζυγίζει περίπου 1.300 γραμμάρια και χωρίζεται σε διάφορα μέρη, το καθένα με τον δικό του λόγο παρουσίας και τον δικό τρόπο λειτουργίας. Το πιο ενδιαφέρον απ΄ αυτά είναι ο φλοιός, μια μεμβράνη που περιβάλλει την υπόλοιπη γλοιώδη μάζα και τη συγκρατεί για να μη σκορπίσει.
Ο φλοιός αποτελείται από (μόλις) 100 δισεκατομμύρια κύτταρα, σύμφωνα με τους εξερευνητές του, που βεβαιώνουν ότι τα μέτρησαν και, ασφαλώς, κανείς δεν θα είχε τη δύναμη και την αντοχή να τους το αμφισβητήσει. Από τα κύτταρα αυτά άλλα είναι αδρανή, σαν τους κλασικούς υπαλλήλους του ελληνικού Δημοσίου, και άλλα δραστήρια, σαν τους επιχειρηματίες που ξεθεώνονται στη δουλειά να μαζέψουν χρήμα για τους κληρονόμους τους. Τα δραστήρια κύτταρα, απλωμένα σε μια συμπαγή παράταξη έξι στοιβάδων, συγκρατούν την θρυλική στρατιά της φαιάς ουσίας, αιχμή του δόρατος στον αγώνα για την παραγωγή ενός άυλου προϊόντος, που οι άνθρωποι συνηθίζουν να το αποκαλούν πνεύμα ή νόηση ή διάνοια. Καθώς ο πληθυσμός της γης κυμαίνεται σήμερα γύρω στα έξι δισεκατομμύρια, αν πολλαπλασιάσουμε αυτόν τον αριθμό επί τα 100 δισεκατομμύρια κύτταρα που διαθέτει ο κάθε χωριστός εγκέφαλος, βλέπουμε ότι κυκλοφορούν στην οικουμένη 600 πεντάκις εκατομμύρια κύτταρα μαχόμενα (υποτίθεται) για την παραγωγή πνεύματος. Είναι πασίδηλο πως ουδέποτε στη Φύση, και πολύ λιγότερο στην ιστορία, έχει παρατηρηθεί μια τέτοια τρομαχτική σε αριθμό συγκέντρωση στρατεύματος - αλλά και με τα πενιχρότερα αποτελέσματα. Όπως θα δούμε αμέσως, παρά τις προσπάθειες των κυττάρων, πνεύμα παράγεται δευτερευόντως, ενώ το κύριο προϊόν που ξεχύνεται και κατακαλύπτει τα πάντα είναι η βλακεία...

Εκδόσεις Καστανιώτη 2007

Εικόνες από το www.flickr.com/

Η Αρχιτεκτονική της Τέντας

Οι σπουδαστές, λοιπόν, της Αρχιτεκτονικής σχολής της πόλης Bergen, της Νορβηγίας, σχεδιάζουν μια σκηνή και είναι ο πρώτος στόχος που τους δίδεται, ως φρέσκοι σπουδαστές, με το που ξεκινούν τις σπουδές τους.


Τον πρώτο μήνα της μελέτης, κατοικούν σ΄ ένα μικρό νησί μακριά από την ακτή και το οποίο ονομάζεται Utsira. Είναι ένα θυελλώδες και αρκετά ακραίο περιβάλλον στη μέση του Ωκεανού. Εκεί οι σπουδαστές διαβιούν επί ένα μήνα, ζώντας στις τέντες για να γνωρίσουν τα βασικά του γιατί χτίζουμε σπίτια.

Μετά από το μήνα, όταν επιστρέψουν στη σχολή ο στόχος είναι να μελετηθεί, να σχεδιαστεί και να κατασκευαστεί «ένα σπίτι που δεν θα είναι ένα σπίτι, μια σκηνή που δεν θα είναι μια σκηνή». Μια φορητή κατασκευή που πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για μισό χρόνο, έξω στο ίδιο νησί που έμειναν.

Υπάρχουν κάμποσες ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις σκηνών που εμφανίζονται. O Martin Isak Jansen σχεδίασε ένα ρομβικό τριακοντάεδρο (triacontahedron !), το οποίο είναι βασισμένο στη φιλοσοφία των συναρμολογούμενων κατασκευών (modules).

Είναι πραγματικά, ένας αστείος και ευχάριστος τρόπος, να επιδοθούν οι νέοι σπουδαστές στην αγαπημένη τους μελέτη, της Αρχιτεκτονικής.

---