Παπαρούνες, οι κοκκινοσκουφίτσες του ανέμου

---

… Τα στήθια σας, ακόμη αδοκίμαστα, πεισματώνουν το μέλλον. Δεν ντρέπομαι να τα ονομάσω γυμνά, περήφανα, ανυπόμονα. Όσο τρέμουνε θα τρέμει η ζωή, θα τρέμει το χέρι μου, θα τρέμουνε όλες οι παπαρούνες των κάμπων…

---

---

Κι οι μαργαρίτες της τύχης

… Άνοιξη παρά τέταρτο! Σε λίγο πίσω απ’ τις μάντρες, στα έρημα οικόπεδα, οι ξυνίθρες κι οι τσουκνίδες θα δώσουνε μια γροθιά στις καταλασπωμένες πέτρες και μέσ’ από τα σπασμένα γυαλιά και τις αναποδογυρισμένες τρύπιες λεκάνες, νικώντας τα στερνά σκουπιδομαζώματα, θ’ ανατείλει γυμνή στην αιχμή της αχτίδας της, η πρώτη μαργαρίτα της τύχης. Λοξά και στο πείσμα του ανέμου που γι’ αλλού ταξίδευε το σπόρο της…

---

---

Όταν ανακαλύψουμε τις μυστικές σχέσεις των εννοιών και τις περπατήσουμε σε βάθος θα βγούμε σ’ ένα άλλου είδους ξέφωτο που είναι η ποίηση. Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός.
Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.


Οδυσσέας Ελύτης: 1911 – 1996