Από τα πιο λυπηρά θεάματα για "άψυχα" πράγματα, νομίζω είναι τα εγκαταλελειμμένα κτίρια.
Το παραπάνω ανήκει σε έναν πρώην Πρωθυπουργό του Λιβάνου.
Αν θέλετε να δείτε περισσότερες φωτογραφίες, εδώ:
http://www.flickr.com/photos/poisonbabyfood/3176479067/in/set-72157612306706777/
και στο: http://www.spitoskylo.gr/
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Εχεις δίκιο.
Σκέφτεται κανείς τη ζωή που υπήρχε εκεί κάποτε, τους ανθρώπους... και αναρωτιέται. Τί έγινε; Πώς έμειναν άδεια κουφάρια; Πού πήγαν, πού κατέληξαν οι ιδιοκτήτες;
...Με τι μεράκι και κόπο δημιουργήθηκαν. Πόσα όνειρα τα περιέβαλαν...
Και πολλά, πολλά άλλα, Juanita.
Δεν ξέρω. Κάτι πρέπει να συμβαίνει
μ΄εμένα, όταν βλέπω τέτοια κτίσματα.
Αν σου πω ότι λυπάμαι περισσότερο από ότι στην απώλεια προσώπων!
Ο Θάνατος σ΄αυτά είναι συνεχής και ασταμάτητος, αν με εννοείς.
Μα ακριβώς γι αυτό λυπάσαι περισσότερο. Γιατί το συνδέεις με την έλλειψη της ανθρώπινης παρουσίας. Σκέψου... οι άνθρωποι πεθαίνουμε, δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής. Ενα σπίτι όμως, δεν θα μπορούσε να ζήσει για ... πάντα; Εννοώ για κάποιες γενιές. Αρκεί να υπάρχουν άνθρωποι να το φροντίσουν.
Γενικώς, τελικά το τέλος πάντα φέρνει θλίψη. Ακόμα και αν είναι το ξεβρασμένο κουφάρι μιας μικρής βάρκας.
Δημοσίευση σχολίου