Αυτοέλεγχος και Επιτυχία.

Αναβαλλόμενη ικανοποίηση είναι η ικανότητα του να περιμένουμε να επιτύχουμε κάτι, που θέλουμε πολύ. Η ικανότητα αυτή θεωρείται συνήθως ως το κατεξοχήν χαρακτηριστικό μιας προσωπικότητας, η οποία θέλει να επιτύχει σημαντικά πράγματα στη ζωή της. Ο Daniel Goleman υπέθεσε ότι αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο της συναισθηματικής νοημοσύνης. Οι άνθρωποι που στερούνται αυτό το χαρακτηριστικό και χρειάζονται άμεση ικανοποίηση μπορεί να υποφέρουν από κακό έλεγχο της παρορμητικότητας.

Ψυχανάλυση

Οι ψυχαναλυτές υποστήριξαν ότι τα άτομα με κακό έλεγχο της παρορμητικότητάς τους, υποφέρουν από «ασθενή όρια του Εγώ». Ο όρος προέρχεται από τη Θεωρία της Προσωπικότητας, του Sigmund Freud, όπου το id είναι η αρχή της ευχαρίστησης, το Υπερεγώ είναι η αρχή της ηθικής, και το Εγώ είναι η αρχή της πραγματικότητας. Η δουλειά του «Εγώ» είναι να ικανοποιήσει τις ανάγκες του id με σεβασμό των αναγκών των άλλων. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, ένα πρόσωπο που δεν είναι σε θέση να καθυστερήσει-αναβάλλει την ικανοποίηση, μπορεί να διαθέτει ένα μη ισορροπημένο id, όπου το Εγώ και το Υπερεγώ είναι ανίκανα να ελέγξουν.

Αιτίες και δοκιμές

Ο κακός έλεγχος της παρορμητικότητας μπορεί να σχετίζεται με βιολογικούς παράγοντες στον εγκέφαλο. Οι Ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα παιδιά με εμβρυϊκό σύνδρομο αλκοόλ είναι σε μειονεκτικότερη θέση στο να καθυστερήσουν-ελέγξουν την ικανοποίηση.

Το πείραμα marshmallow είναι μια διάσημη δοκιμασία αυτής της έννοιας, που διεξήχθη από τον Walter Mischel στο Πανεπιστήμιο του Stanford και συζητήθηκε από τον Daniel Goleman στο δημοφιλές έργο του.

Στη δεκαετία του 1960, σε μια ομάδα παιδιών τεσσάρων ετών, δόθηκε μια marshmallow (γλυκιά, αγαπημένη καραμέλα) και τους υποσχέθηκαν μιαν άλλη, μόνον αν μπορούσαν να περιμένουν 20 λεπτά πριν φάνε την πρώτη.
Μερικά παιδιά μπόρεσαν να περιμένουν και άλλα δεν μπόρεσαν.
Οι Ερευνητές στη συνέχεια ακολούθησαν την πρόοδο κάθε παιδιού στην εφηβεία, και απέδειξαν ότι τα παιδιά με την ικανότητα να περιμένουν, ενσωματώθηκαν καλύτερα και ήταν πιο αξιόπιστα (Τα συμπεράσματα μέσω ερωτηματολογίων των γονέων και των δασκάλων τους), και σημείωσαν κατά μέσο όρο 210 μονάδες υψηλότερα για το SAT (Scholastic Aptitude Test).

Μια άλλη διάσημη δοκιμή ελέγχου παρορμητικότητας, είναι το «καθυστερούμενο δώρο», στην οποία, δοκιμασία, ήταν παιδιά στα οποία έδειξαν ένα πολύ καλά συσκευασμένο δώρο, αλλά τους είπαν ότι πρέπει να συμπληρώσουν ένα παζλ πριν το ανοίξουν. Οι Ερευνητές υπολόγισαν τότε «Το βαθμό καθυστέρησης» με βάση το πόσο χρόνο μπόρεσαν τα παιδιά να συγκρατηθούν. Όταν ανεξάρτητοι Εξεταστές πήραν συνέντευξη από τους συμμετέχοντες μετά από πολλά χρόνια, βρήκαν ότι τα αγόρια που δεν κατάφεραν να συγκρατηθούν είχαν χαρακτήρα «ευερέθιστο», και τα κορίτσια ήταν «μουτρωμένα». Αντίθετα, τα παιδιά, τα οποία ήταν πιο υπομονετικά, τα μεν αγόρια ήταν «προσεκτικά» τα δε κορίτσια «ικανά» (είχαν ικανότητες).

---

Source: wikipedia.org