Beaubourg!

Μέρος πρώτο.
Τριάντα χρόνια πέρασαν από τότε που η σύγχρονη αρχιτεκτονική αποκτούσε ένα από τα σημαντικότερα δείγματά της, ένα κτήριο σταθμό που από τη σύλληψη του ήδη επρόκειτο να προβληματίσει το ευρύ κοινό και να ανατρέψει πολλά από τα δεδομένα σε ότι αφορά τα κτήρια πολιτιστικού χαρακτήρα.
Ο λόγος για το παρισινό κέντρο σύγχρονης τέχνης και δημιουργίας Georges Pompidou επίσης γνωστό και ως Beaubourg.
Με αφορμή αυτή την σημαντική επέτειο,η οποία απασχόλησε τα ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο, η διεύθυνση του κέντρου σε μια διακριτική ομιλία τους αρχιτέκτονές του, Renzo Piano και Richard Rogers. Η ομιλία δόθηκε τον προηγούμενο Ιανουάριο με τη μορφή ζωντανής συνέντευξης στον γνωστό αρθρογράφο της εφημερίδας Le Monde, Fr.Edelmann.
Οι δυο διάσημοι πλέον αρχιτέκτονες και αδελφικοί φίλοι λίγο θυμίζουν πια στην εμφάνηση τους τριαντάρηδες αρχιτέκτονες με τα μακριά μαλλιά και το μακρύ μούσι που κέρδισαν το διαγωνισμό προτείνοντας ένα πολύχρωμο μεταλλικό κτήριο και κάνοντας τον κόσμο να μιλά για επέλαση χίπηδων.
Ο χρόνος ωστόσο, δεν μοίαζει να έχει επηρεάσει το κέφι τους για την αρχιτεκτονική ούτε τις συνθετικές αρχές που νιώθουν να ακολουθούνε πιστά από τότε.
Έχοντας και οι δυο γράψει έκτοτε μια λαμπρή δημιουργική πορεία στον παγκόσμιο χάρτη και επιβεβαιώνοντας όσο λίγοι την αξία τους ως δημιουργοί, δεν δυσκολεύτηκαν να γυρίσουν πίσω τριάντα χρόνια και να υπερασπιστούν εκ νέου το ενήλικο πια παιδί τους, ν΄ασκήσουν αυτοκριτική και να εντοπίσουν τα λάθη και τις παραλείψεις τους. Να θυμηθούν με γέλια την έντονη κριτική που δέχτηκαν και που πήρε ακόμα διαστάσεις...τοματοπόλεμου.
Κυρίως όμως να εξηγήσουν τους λόγους που καθιστούν το έργο αυτό σημαντικό
και που, 30 χρόνια μετά, πολύ περισσότερο από τη διασημότητα και την αναγνωρισιμότητα του, αποτελούν τους παράγοντες που εγγυώνται την απρόσκοπτη λειτουργία του.
Γιατί μπορεί βέβαια το κέντρο Pompidou να είναι γνωστό για τα τολμηρά του χρώματα και το μεταλλικό σκελετό του που το κάνει να θυμίζει εργοστάσιο, ωστόσο πρέπει να γνωρίζει κανείς οτι η σύνθεσή του βασίστηκε στην ιδέα ενός όσο το δυνατόν πιο συμπαγούς όγκους που θα απελευθέρωνε χώρο από το διαθέσιμο οικόπεδο για να δημιουργηθεί μια πλατεία ανοιχτή σε όλους. Όπως επίσης ότι το ίδιο το κέντρο σχεδιάστηκε ώστε να είναι ελεύθερα επισκέψιμο καθόλη τη διάρκεια της μέρας και χωρίς εισιτήριο στα διάφορα επίπεδά του σαν μέρος του δημόσιου χώρου. Η κεντρική, άλλωστε, συνθετική επιλογή να μην υπάρχουν μόνιμοι τοίχοι ή χωρίσματα στο εσωτερικό, αλλά αντίθετα ελεύθερα plateaux εύκολα προσαρμόσιμα στις ανάγκες του κέντρου αποτελεί μια ακόμη ερμηνεία του πνεύματος της ελευθερίας και της μεταβλητότητας που ήθελαν εξαρχής να διέπει το κέντρο.

(συνεχίζεται)

(Από το περιοδικό του ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ : α ρ χ ι τ έ κ τ ο ν ε ς, τεύχος 62).
Του αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Ντούρλια