Katsushika Hokusai & Ιαπωνική Τέχνη

Katsushika Hokusai, in an 1839 self-portrait

The Great Wave

---

Ο Hokusai (1760-1849) είναι ένας Γιαπωνέζος καλλιτέχνης της ξυλογραφίας και όχι μόνον.
Το πιο γνωστό του έργο είναι το: Τριάντα έξι Απόψεις του Όρους Φούτζι, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται η και διεθνώς αναγνωρίσιμη εκτύπωση του Great Wave! που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του 1820.
Ήταν μια απάντηση στην άνθιση της εγχώριας επιθυμίας για ταξίδια, αλλά και μια εμμονή του ίδιου το καλλιτέχνη. Ήταν αυτή η σειρά των έργων που τoυ χάρισε φήμη τόσο στο εσωτερικό της Ιαπωνίας όσο και στο εξωτερικό.

---

---

Ενώ τα έργα του Hokusai πριν από την εν λόγω σειρά ήταν σίγουρα σημαντικά, ήταν όμως αυτή η σειρά με την οποία κέρδισε την ευρεία αναγνώριση και άφησε μια μόνιμη επίδραση στον κόσμο της Τέχνης. Και με αυτήν συνεχίζει να λαμβάνει, την αναγνώριση και τη δημοτικότητα του δυτικού κόσμου.
Τα πρωτότυπα έργα του είναι εξαιρετικά σπάνια και ακριβά και συνήθως δεν είναι σε τόσο καλή κατάσταση. Πολλά βρίσκονται σε διάφορα Μουσεία ανά τον κόσμο.

---

---

Έζησε σε μια Ιαπωνία των παραδοσιακών κομφουκιανικών αξιών και της φεουδαρχικής μαζικοποίησης. Ήταν καλλιτέχνης αναιδής, εριστικός, ανήσυχος, επιθετικός, και συγκλονιστικός!

---

---

Ο Hokusai άφησε πάνω από 30.000 έργα, συμπεριλαμβανομένων των έργων ζωγραφικής σε μετάξι, ξυλογραφίες, εικονογράφηση βιβλίων, ταξιδιωτικών απεικονίσεων, ερωτικών απεικονίσεων, έργα ζωγραφικής, και πολλά σκίτσα!

---

---

Παιδί-θαύμα, ξεκίνησε τη μαθητεία του στην ξυλογραφία στην ηλικία των δεκαπέντε. Στα 18 του χρόνια, έγινε μαθητής του Katsukawa Shunshō.
Παρέμεινε χαλαρά συνδεδεμένος με την Σχολή Καλών Τεχνών του  Katsukawa Shunshō για δεκατέσσερα χρόνια. Κατά την περίοδο αυτή πήρε επίσης μαθήματα από άλλο master, τον Yusen από το Kanō school. Ήταν σε αυτή την περίοδο που ο καλλιτέχνης σπούδασε δυτικότροπη ζωγραφική, ορατή στη χρήση της προοπτικής για ορισμένες από τις εκτυπώσεις του. Το "φλερτ" με άλλες Σχολές Τέχνης θα μπορούσε να είναι ο λόγος που απελάθηκε από τη Σχολή Καλών Τεχνών Katsukawa μετά το θάνατο του Shunshō το 1792.

---

Αριστερό κλικ στις εικόνες για μεγαλύτερη ανάλυση.

---

Source:
http://en.wikipedia.org/wiki/Katsushika_Hokusai

Εικόνες:
google/images

---

Kongō Gumi , 株式会社金剛組

Εργαζόμενοι της Kongō Gumi στις αρχές του 20ού αιώνα.

Η Kongō Gumi είναι μια Ιαπωνική κατασκευαστική εταιρεία, η παλαιότερη στον κόσμο ανεξάρτητη επιχείρηση, η οποία λειτουργεί για πάνω από 1.400 χρόνια  συνεχώς, έως ότου απορροφήθηκε, ως θυγατρική, μιας  άλλης μεγαλύτερης κατασκευαστικής εταιρείας.

Με κεντρικά γραφεία στην Οζάκα, η οικογενειακή αυτή επιχείρηση, μιας μόνον οικογένειας, ξεκινά τις δραστηριότητές της το 578 μ.Χ, όταν ένας μηχανικός, ο πρίγκηπας Shotoku την έφερε από το Baekje  (Ν. Κορέα) στην Ιαπωνία για να χτίσει το βουδιστικό ναό Shitennō-ji.

 

Κατά τη διάρκεια των αιώνων, η Kongō Gumi συμμετείχε στην οικοδόμηση πολλών διάσημων κτηρίων, συμπεριλαμβανομένου του Οζάκα Castle  του 16ου αιώνα.

 

Ένας πάπυρος 3 μέτρων καταγράφει 40 γενιές πίσω την ιστορία, στο ξεκίνημα ακόμα της εταιρείας. Όπως με πολλές διακεκριμένες ιαπωνικές οικογένειες, ο γαμπρός προσχωρούσε συχνά στην οικογένεια  και έπαιρνε το επώνυμο Kongō. Κατά συνέπεια, δια μέσου των αιώνων, η γραμμή να συνεχίζεται μέσω είτε ενός γιου, είτε μιας κόρης.

Η επιχείρηση αντιμετωπίζοντας σκληρές δυσκολίες, μπήκε στη διαδικασία εκκαθάρισης τον Ιανουαρίο 2006. Οι μετοχές της αγοράστηκαν από την εταιρεία Takamatsu. Πριν από την εκκαθάρισή της είχε πάνω από 100 υπαλλήλους και τα ετήσια έσοδα της ήταν ¥7.5 δισεκατομμύρια ($70 εκατομμύρια) το 2005. Ακόμα ειδικευόταν στην οικοδόμηση βουδιστικών ναών! Ο τελευταίος Πρόεδρος ήταν Masakazu Kongō, ο 40ός Kongō που ήταν ο επικεφαλής της εταιρείας.

Από το Δεκέμβριο του 2006, η Gumi συνεχίζει να λειτουργεί ως πλήρως ελεγχόμενη θυγατρική της Takamatsu. Στην οικογένεια Kongo εξακολουθούν να ασκούν την τέχνη του ξυλουργού.

* Την ίδια εποχή στην Ελλάδα δέσποζε το Βυζάντιο με τους παπάδες να μηχανορραφούν! Γι αυτό ακόμα και μέχρι τις μέρες μας, κυριαρχούν ατρόμητα τα βατοπαίδια...

---

http://en.wikipedia.org/wiki/Kong%C5%8D_Gumi

---

Simone De Beauvoir

Είναι άδικο να θυμόμαστε τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ ως σύντροφο του Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Δεν υπήρξε απλώς η γυναίκα στο πλευρό ενός διάσημου άνδρα. Είναι άδικο γιατί ­ αν μη τι άλλο ­ συγκαταλέγεται στα πρόσωπα που βελτίωσαν τη θέση της γυναίκας στη δυτική κοινωνία. Ετσι, ακόμη και αν τα κείμενά της φαίνονται σήμερα υπερβολικά, ακόμη και αν ο φεμινισμός αντιμετωπίζεται πλέον καχύποπτα, ακόμη και αν δεν ζήσαμε τη μετάβαση σε μια προοδευτική κοινωνία, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τον ρόλο της. Σε αυτή και σε κάποιες άλλες «σουφραζέτες» του 20ού αιώνα χρωστούν οι γυναίκες του 21ου την ελευθερία να μιλούν δημόσια για το σώμα τους, για τις ερωτικές τους περιπέτειες, για την επιλογή τους να συζούν αντί να παντρεύονται. Της χρωστάμε επίσης το καλό παράδειγμα του διανοουμένου που επεμβαίνει με εύστοχα σχόλια στην πολιτική ζωή (ρόλος που στις ημέρες μας έχει εκλείψει...). Τέλος, μπορούμε να της αναγνωρίσουμε κάποιες καλές λογοτεχνικές σελίδες σε κείμενα με αυτοβιογραφικά στοιχεία και φιλοσοφική τοποθέτηση. Ισως δεν πρόκειται για πεζογραφικά αριστουργήματα. Ισως τα θεατρικά έργα της έχρηζαν βελτιώσεων. Η Ντε Μπωβουάρ όμως πρέπει να αντιμετωπίζεται ως προσωπικότητα, ως διανοούμενη που έδινε το "παρών" σε κάθε περίσταση (η στάση της, π.χ., στον γαλλοαλγερινό πόλεμο ήταν υποδειγματική). «Η καλεσμένη» (1943) υπήρξε το βιβλίο που την έκανε γνωστή στο αναγνωστικό κοινό, μαζί με τα αυτοβιογραφικά έργα «Οι αναμνήσεις μιας καθώς πρέπει κόρης» (1958), «La force de l' age» (1960) και «La force de choses» (1963). Δημοφιλέστερος τίτλος της όμως πρέπει να θεωρηθεί «Το δεύτερο φύλο» (1949), ένα δοκίμιο για τη θέση της γυναίκας στο μεταπολεμικό κόσμο.

Γεννημένη το 1908 στην πολύ κεντρική λεωφόρο Ρασπάιγ των Παρισίων, οφείλει το «ντε» του ονόματός της στον ευγενή πατέρα της. Ο κύριος Ντε Μπωβουάρ υπήρξε δικηγόρος που θα προτιμούσε να αφήσει τα δικαστικά μέγαρα για να εργαστεί στο θέατρο. Η μητέρα της, από την άλλη, ήταν ένθερμη καθολική μεγαλοαστικής καταγωγής. Η μικρή Σιμόν χρειάστηκε να ενηλικιωθεί για να αναθεωρήσει τις θρησκευτικές απόψεις της και να αναδεχθεί τον αθεϊσμό. Από την αδελφή της, Πουπέτ, κατά δύο χρόνια μικρότερη, διδάχθηκε τη συντροφικότητα. Παρέμειναν φίλες για μια ζωή. Ως «καθώς πρέπει κόρη», η Σιμόν ντε Μπωβουάρ υπήρξε υποδειγματική φοιτήτρια της Σορβόννης. Οι σπουδές Φιλοσοφίας μπορούν να νοηθούν φυσική απόληξη της αστικής κουλτούρας της εποχής. Στα πανεπιστημιακά έδρανα έμελλε να γνωρίσει και τον άνδρα που θα γινόταν ο σύντροφος της ζωής της. Με το πέρας των σπουδών της αποφάσισε, για την οικονομική της αυτονομία, να γίνει καθηγήτρια στο σχολείο. Ετσι, η αίθουσα της διδασκαλίας παρέμεινε επί σειρά ετών ο φυσικός της χώρος. Οταν ταξίδεψε στο Βερολίνο για να συνεχίσει τις σπουδές της, συνδέθηκε με μια νεαρή γυναίκα, την Ολγα, με την οποία σύναψε σχέση και ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Η ιστορία τού τρίο καταγράφηκε επίσης σε βιβλίο: κάθε σταθμός της ζωής της έχει καταχωρηθεί στα ιδιότυπα λογοτεχνικά κείμενά της. Η πείρα ως πρώτη ύλη και φιλοσοφική προσέγγιση ως εργαλείο είναι οι κοινοί τόποι στο έργο της. Εντούτοις, δεν υπάρχει αυταρέσκεια στο αυτοβιογραφικό στοιχείο. (Αλλωστε οι σημαντικότερες σελίδες της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας είχαν αυτόν τον χαρακτήρα).

Σε ηλικία 41 ετών η Ντε Μπωβουάρ είχε μιλήσει αρκετά για τον εαυτό της, έχοντας συμπληρώσει τέσσερις αυτοβιογραφικούς τόμους, και προχώρησε στη συγγραφή του «Δεύτερου φύλου». Την ταραγμένη, «επαναστατική» δεκαετία του 1960 η Σιμόν ντε Μπωβουάρ υπήρξε πρωθιέρεια της ανατροπής· είχε δε εγκαταστήσει το ιερό της στο περίφημο καφέ Les Deux Magots, τόπο ζυμώσεων, αγορεύσεων, αντιθέσεων. Εμεινε στο πλευρό του Ζαν-Πωλ Σαρτρ ως το τέλος της ζωής του, το 1980. Τον ακολούθησε έξι χρόνια αργότερα. Ενα ζευγάρι-θρύλος. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε είναι άδικο αλλά ταυτόχρονα αυτονόητο να θυμόμαστε την Ντε Μπωβουάρ ως σύντροφό του. Η μνήμη και εκείνου άλλωστε είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δική της.

---

---

---

---

---

Το Μετρό της Στοκχόλμης

Για μεγαλύτερη ανάλυση, αριστερό κλικ επάνω στις φωτογραφίες.

Εδώ μπορείτε να δείτε την Τέχνη στο Μετρό σε πολλές πόλεις:
http://mic-ro.com/metro/metroart.html#rating

---

Ευχαριστώ Δ.

---

Source:
http://images.google.gr/
http://en.wikipedia.org/wiki/Stockholm_metro

---

Spite House

Ένα σπίτι έχθρας (Spite House) είναι ένα κτήριο που κατασκευάζεται ή τροποποιείται για να ενοχλήσει τους γείτονες ή και άλλους, οι οποίοι έχουν ενδιαφέροντα ή συμφέροντα στην περιοχή.

Τα σπίτια έχθρας (πείσματος, κακίας) χρησιμεύουν συχνά σαν φράχτης, εμποδίζοντας το φως, την πρόσβαση στα γειτονικά κτήρια, ή ως επιδεικτικά σύμβολα περιφρόνησης!

Τα σπίτια αυτά είναι πολύ σπανιότερα από τους φράκτες έχθρας. Αυτό αποδίδεται μερικώς στο γεγονός ότι οι σύγχρονοι οικοδομικοί συντελεστές αποτρέπουν συχνά την κατασκευή τέτοιων σπιτιών που πιθανώς να δημιουργήσουν προβλήματα στους γείτονες ή στην ιδιωτική τους ζωή.

---

Το 1814, ο Dr. John Tyler, ένας διαπρεπής οφθαλμολόγος και ο πρώτος αμερικανός ο οποίος εκτέλεσε χειρουργική επέμβαση θεραπείας του καταρράκτη, ήταν ιδιοκτήτης ενός οικοπέδου κοντά στο οικοδομικό τετράγωνο των δικαστηρίων στο Frederick του Maryland. Ο Δήμος της πόλης έκανε τα σχέδια για να επεκτείνει νότια ένα δρόμο μέσα από την ιδιοκτησία του Tyler, ώστε να συναντήσει τη West Patrick Street. 

Στη διαμάχη του με το Δήμο, ο Tyler ανακάλυψε έναν τοπικό νόμο που απαγόρευε την κατασκευή ενός δρόμου εάν οι εργασίες οικοδόμησης του κτηρίου ήταν σε εξέλιξη. Τότε ο δρόμος δεν θα μπορούσε να συνεχίσει την πορεία του. 

Για να πάει κόντρα στο Δήμο, ο Tyler έβαλε αμέσως τους εργάτες να αρχίσουν να κτίζουν το σπίτι του, πράγμα το οποίο ανακάλυψαν οι εργάτες του Δήμου την επομένη το πρωί!

---

Το 1874, δύο αδελφοί στα βόρεια  της Βοστώνης στη Μασαχουσέτη, βρέθηκαν σε μια διαμάχη.  Κάθε ένας είχε προηγουμένως κληρονομήσει μέρος ενός οικοπέδου από τον αποθανόντα πατέρα τους.

Ενώ ο δεύτερος αδελφός υπηρετούσε μακριά το στρατιωτικό του, ο πρώτος αδελφός έχτισε ένα μεγάλο σπίτι, αφήνοντας στο στρατιώτη μόνο ένα πολύ μικρό τμήμα της ιδιοκτησίας και που ο πρώτος αδελφός αισθάνθηκε σίγουρος ότι ήταν πολύ μικροσκοπικό για να οικοδομηθεί οτιδήποτε. 

Όταν επέστρεψε ο στρατιώτης, βρήκε την κληρονομιά του μειωμένη και υποβαθμισμένη. Έχτισε λοιπόν και αυτός ένα ξύλινο σπίτι στο  44 της οδού Saint Hull. 

Από το πείσμα του και ενάντια στην πλεονεξία του αδελφού του, έφραξε το φως του ήλιου και κατέστρεψε την πλαϊνή όψη του κτηρίου του.

Η πρόσοψη του δικού του σπιτιού είχε πλάτος 3,2 μ. και η πίσω πλευρά είχε πλάτος 2,82 μ.

Το Skinny House είναι ακόμα όρθιο και κατοικείται!

---

Στο γύρισμα του 20ού αιώνα, η πόλη Alameda της Καλιφόρνια, πήρε μια μεγάλη έκταση του Charles Froling, για να κατασκευάσει ένα δρόμο. 

Ο Froling είχε προγραμματίσει να οικοδομήσει το σπίτι των ονείρων του στο οικόπεδο αυτό, το οποίο είχε πάρει από κληρονομιά. 

Στη διαμάχη του με το Δήμο και κόντρα στον αντιπαθητικό του γείτονα ο Froling έχτισε ένα σπίτι με 3,00 μ. πλάτος, 16,00 μ. μήκος και 6,10 μ. ύψος, επάνω στη μικροσκοπική λωρίδα εδάφους που του απόμεινε.

Το σπίτι στην Alameda στέκεται ακόμα και κατοικείται!

---

Το 1908, ο Francis O' Reilly ήταν κύριος μιας έκτασης επένδυσης στο West Cambridge, της Massachusetts και πλησίασε το γείτονα του με σκοπό να το πωλήσει για κάποιο κέρδος.
Όταν ο γείτονάς του αρνήθηκε να το αγοράσει ο O' Reilly  έχτισε ένα οίκημα 28,60 μέτρων τετραγωνικών με 11 μ. μήκος και 2,40 πλάτος μόνο και μόνο για να ενοχλήσει το γείτονά του!
Το σπίτι του O' Reilly εξακολουθεί να στέκεται και στεγάζει μια εταιρεία εσωτερικής διακόσμησης!

---

Το 1925, στο Montlake, Seattle της Washington, ο γείτονας υπέβαλε μια προσβλητικά χαμηλή προσφορά για μια μικροσκοπική φέτα εδάφους του γείτονά του. 

Τότε, από το πείσμα του, έχτισε ένα σπίτι 80 τετρ. μέτρων έτσι ώστε να εμποδίζει τον ανοιχτό χώρο και τη θέα του γείτονα.

Το σπίτι είχε πλάτος 1,40 μ. στο νοτιά και 4,60 στο πίσω μέρος προς το βοριά.

Το σπίτι του πείσματος, στο Montlake, στέκεται ακόμα και κατοικείται!

*Φωτό: το κίτρινο σπίτι στο βάθος αριστερά.

---

---

Source: http://en.wikipedia.org/wiki/Spite_house

Κινούμενες Γέφυρες

Αυτή είναι ίδια με την παλιά γέφυρα του Ισθμού στα Ίσθμια.

Μεταφερόμενη ή κινητή γέφυρα είναι ένας τύπος γέφυρας που ενώνει ένα κινούμενο τμήμα "οδοστρώματος" με την απέναντι πλευρά. Η γόνδολα (το μεταφερόμενο στοιχείο) μεταφέρεται από ψηλά τεντωμένα συρματόσκοινα ή επάνω σε ένα σιδερένιο χωροδικτύωμα. Η ιδέα έχει χρησιμοποιηθεί για να διασχίσουν τους πλεύσιμους ποταμούς ή άλλα τμήματα νερού, όπου υπάρχει ανάγκη για την κυκλοφορία σκαφών και να μπορούν αυτά να περνούν. Είναι ένας σπάνιος τύπος γέφυρας, με λιγότερες από δυο δωδεκάδες στο σύνολο τους να έχουν κατασκευαστεί και πολύ λιγότερες να λειτουργούν σήμερα.

Vizcaya Bridge

Η πρώτη κινητή γέφυρα ήταν η Vizcaya που χτίστηκε στο Portugalete, στην Ισπανία, το 1893, και η οποία το 2006 ανακυρήχθηκε από την Unesco Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Σχεδιάστηκε από το Alberto Palacio, μαθητή του Gustave Eiffel και ενέπνευσε άλλους να προσπαθήσουν να κάνουν παρόμοιες κατασκευές. 
Η ιδέα βρήκε χρήση εκεί όπου δεν υπήρχε πρακτική εφαρμογή στο να κτιστεί μια σταθερή γέφυρα.
Ήταν η λύση που δόθηκε από το μηχανικό στο πρόβλημα του να ενώσει δυο πόλεις χωρίς να αναστατώσει τη θαλάσσια κυκλοφορία στο λιμάνι του Μπιλμπάο και χωρίς να πρέπει να χτιστεί μια ογκώδης κατασκευή με πολύ μακριές κεκλιμένες ράμπες.

Θέα κατά μήκος της γέφυρας  Vizcaya

Επειδή οι κινητές γέφυρες μπορούν να φέρουν μόνο ένα περιορισμένο φορτίο, η ιδέα χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα μετά την άνοδο της χρήσης του αυτοκινήτου.

Middlesbrough

Μια από τις μεγαλύτερες και ακόμα σε λειτουργεία γέφυρες είναι αυτή του Middlesbrough στην Αγγλία. 
Έχει μήκος 259 μ.και κτίστηκε το 1911.

Newport Transporter Bridge

---

Source:

http://en.wikipedia.org/

Δίολκος Κορίνθου

---

Ο "Δίολκος των νεών" υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα έργα της μηχανικής των αρχαίων Ελλήνων, ο οποίος ένωνε τα δύο μεγάλα λιμάνια που υπήρχαν κατά την αρχαιότητα, αντί του Ισθμού της Κορίνθου. Τα λιμάνια αυτά ήταν οι Κεχρεές (Σαρωνικός κόλπος) και το Λέχαιον (Κορινθιακός κόλπος) . Ο Δίολκος κατασκευάστηκε για να αποφεύγουν τα πλοία τον περίπλου της Πελοποννήσου και την επικινδυνότητα που αντιμετώπιζαν οι ναυτικοί στον μανιασμένο κάβο Μαλέα.
Η κατασκευή του Δίολκου ήταν το αποτέλεσμα αρκετών αποτυχημένων αποπειρών διάνοιξης ενός ισθμού, ο οποίος θα ένωνε τους δύο κόλπους, αλλά ένα τέτοιο τεράστιο έργο ήταν φυσικό να μην ολοκληρωθεί ποτέ λόγω των δυνατοτήτων της εποχής.

---

 

---

Ο πρώτος που είχε την ιδέα διάνοιξης ενός Ισθμού ήταν ο γνωστός τύραννος της Κορίνθου, Περίανδρος (6 ος αιώνας π.χ. ) και τον ακολούθησαν οι: Δημήτριος ο Πολιορκητής, Ιούλιος Καίσαρας, αυτοκράτορες Γάϊος και Αδριανός, Γάϊος Καλιγούλας και ο Νέρωνας. Ο τελευταίος μάλιστα, το 67 π.Χ. πραγματοποίησε τα εγκαίνια της διάνοιξης του ισθμού σκάβοντας με μια χρυσή αξίνα και μεταφέροντας μια χούφτα χώμα, υπό τη συνοδεία της μπάντας.
Η κάθε αποτυχημένη απόπειρα επιδείκνυε στους επίδοξους κατασκευαστές του Ισθμού τη χρησιμότητα του Διολκού. 
Ενός λιθόστρωτου δρόμου που κατασκευάστηκε επί τυραννίας του Περίανδρου κι ένωνε τα δύο μεγάλα λιμάνια της Μεσογείου θάλασσας. Ο δρόμος αυτός χρησιμοποιήθηκε για τη "διίσθμιση" , το πέρασμα των πλοίων από το Σαρωνικό, στον Κορινθιακό Κόλπο. Το λιθόστρωτο του οποίου το ακριβές μήκος δε γνωρίζουμε, χρονολογείται στο 600 π.Χ. και εξακριβώθηκε από τα θραύσματα (κομμάτια) αγγείων και χαραγμένων γραμμάτων στις πλάκες που χρησίμευαν ως πινακίδες κυκλοφορίας.

---

Στο βάθος ο Κορινθιακός Κόλπος

---

Ο Δίολκος ήταν ένας δρόμος πλάτους 3,50 - 5,00 μέτρων, στη μέση του οποίου υπήρχαν αυλακώσεις που πάνω τους κυλούσαν οι πλατφόρμες, οι οποίες μετέφεραν τις τριήρεις και άλλα σκάφη. Οι αυλακώσεις αυτές (λούκια) ήταν δύο και ονομάζονταν "ολκοί" και σκοπός τους ήταν να μην εκτροχιάζονται οι πλατφόρμες με τα πλοία, ειδικά στις στροφές, καθώς η διαδρομή ήταν μεγάλη και ο δρόμος ελισσόταν ανάμεσα από λόφους. Από τα αυλάκια πήρε και το όνομά της η οδός Δίολκος (δυο λούκια). Δυστυχώς κατά τις ανασκαφές που έγιναν δεν βρέθηκε παρά μόνο ένα μικρό τμήμα της οδού και μέχρι στιγμής δεν έχουν βρεθεί τα ίχνη των μηχανισμών που χρησίμευαν να έλκουν οι δούλοι τις πλατφόρμες με τα σκάφη. Οι όγκοι των χωμάτων από τη διάνοιξη του Ισθμού, έχουν θάψει τα πάντα. Την ύπαρξη μηχανισμών γνωρίζουμε από τη μαρτυρία του Θουκυδίδη που αναφέρει ότι οι "πρώτοι που έφτασαν στον Ισθμό ήταν οι Λακεδαιμόνιοι και άρχισαν να κατασκευάζουν μηχανές για να σύρουν τα καράβια"...

---

Στο βάθος ο Σαρωνικός Κόλπος

---

  

  

---

Κορινθιακός Κόλπος

---

Στο σχεδιάγραμμα του Γερμανού ερευνητή Walter Werner, η διαπιστωμένη διαδρομή του Δίολκου.

---

Source:
http://www.kazam.gr/

http://pietris.wordpress.com/
http://www.in.gr/