Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Οι Έλληνες κατεβαίνοντας από τις πεδιάδες του Δούναβη, εισέβαλαν στο δυτικό τμήμα της μεσογειακής λεκάνης κατά το 15 αιώνα π.Χ. Συνάντησαν τους νησιωτικούς λαούς του Αιγαίου, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει σπουδαίους πολιτισμούς (τον κρητικό και τον κυκλαδικό). Τούς νίκησαν και τους ανάγκασαν να μεταναστεύσουν. Όταν αποκρυπτογραφήθηκε η Γραμμική γραφή Β, το 1953, αντιληθφήκαμε ότι η Ελληνική γλώσσα είχε ξεκινήσει ήδη από το 15 αιώνα π.Χ. Μπορούμε λοιπόν να δεχτούμε ότι οι ήρωες του Ομήρου μιλούσαν μια αρχαϊκή έκδοση της Ελληνικής γλώσσας. Με κάποιες παραλλαγές είναι η γλώσσα που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα, τόσες χιλιάδες χρόνια μετά...

Εξαπλώθηκε σ΄όλη τη μεσογειακή λεκάνη. Ο Αλέξανδρος (4ος αιώνας π.Χ) τη μετέφερε μέχρι την καρδιά της Ασίας. Οι Ρωμαίοι (2ος αιώνας π.Χ.) τη μετέφεραν στο λαό της Ρώμης και της κεντρικής Ιταλίας. Τον 1ο μ.Χ. αιώνα, τα Ελληνικά μιλιούνταν και διαβάζονταν σε όλο τον αρχαίο κόσμο.

Η Ελληνική γλώσσα είναι ινδοερωπαϊκής πρoέλευσης. Η μορφή της επιτρέπει να δέχεται και να αφομοιώνει κάποιες παραλλαγές, χωρίς ωστόσο να αλλοιώνεται. Μετά από την εξελικτική της πορεία, έδωσε δημιουργική ώθηση σε παρακλάδια-διαλέκτους, που προυσιάζουν ιδιαίτερο χρώμα ανάλογα με την περιοχή της προέλευσης τους. Ωστόσο, η σχέση τους ήταν πάντοτε ιδιαίτερα δυνατή , πράγμα που βοηθούσε τους Έλληνες να αισθάνονται ότι η γλώσσα είναι ένας αδιάσπαστος συνδετικός κρίκος του λαού τους.

* Γραμμική Β, η οποία προήλθε από τη Γραμμική Α, ένα γραφικό σύστημα, όπου τα σύμβολα αντιπροσώπευαν ως επί το πλείστον συλλαβές. Κάποια ιδεογράμματα αντιπροσώπευαν λέξεις (άνδρας, γυναίκα, σιτάρι), ενώ άλλα συμβόλιζαν μονάδες μέτρησης ή αριθμούς. Γράφονταν από αριστερά προς τα δεξιά, πάνω σε πινακίδες μαλακού αργίλου.

* Τη γλώσσα της εποχής του Ομήρου, η οποία χαρακτηρίζεται από τις πολλαπλές διαλέκτους. Την ιωνική διάλεκτο μιλούσαν στην Εύβοια, στα νησιά του Αιγαίου πελάγους, στις ακτές της Μικράς Ασίας και στις αποικίες των ιωνικών πόλεων. Η αττική διάλεκτος, συγγενική της ιωνικής, ήταν η γλώσσα των ποιητών και των Αθηναίων πεζογράφων, η οποία διδάσκεται ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Την αιολική διάλεκτο μιλούσαν στις ασιατικές ακτές, στη Λέσβο, τη Θεσσαλία και τη Βοιωτία. Τέλος τη δωρική διάλεκτο μιλούσαν στην Πελοπόνησσο στην Κρήτη, στις δωρικές αποικίες στη Σικελία και στη μεγάλη Ελλάδα.

* Το φοινικικό αλφάβητο υιοθετήθηκε από τους Έλληνες στο τέλος του 9ου ή στις αρχές του 8ου αιώνα π.Χ. Συμπληρώθηκε με την προσθήκη των φωνηέντων και βοήθησε στη διάσωση αρχειακών κειμένων.

* Η κοινή, η απλούστερη καθημερινή γλώσσα δημιουργείται από τον 4ο αιώνα π.Χ. και θα καθιερωθεί κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους.

* Τα νέα Ελληνικά, η ομιλούσα ή δημοτική, περιλαμβάνει πολλές απλουστεύσεις. Διατηρείται το αρχαίο αλφάβητο, του οποίου τα σύμβολα -με το πέρασμα των αιώνων- έχουν πάρει διαφορετικές σημασίες.

Τα ελληνικά προφέρονται με αυξομειώσεις του τόνου της φωνής ανάλογα με το αν η συλλαβή είναι μακρά ή βραχεία. Υπάρχουν επίσης πνεύματα, η δασεία και η ψιλή και τόνοι, η οξεία , η βαρεία και η περισπωμένη.-